Hoewel The Chills al sinds 1980 bestonden, was Submarine Bells in 1990 pas hun tweede album. De eerste langspeler, Brave Words, verscheen in 1987 op Flying Nun Records, de kraamkamer van menig puike indieband uit Nieuw-Zeeland. Het oudere en inmiddels befaamde werk kwam in 1986 terecht op de fijne compilatie Kaleidoscope World.

Chills frontman Martin Phillipps was de enige constante in al die jaren. Eind jaren tachtig was hij door een langdurig verblijf in Londen geïnspireerd geraakt door de vele intense optredens die hij daar zag (o.a. Pixies, The Gun Club, Einstürzende Neubauten) en ontdekte hij ook de kwaliteiten van mensen als Randy Newman, Scott Walker, Brian Wilson en Nick Drake.

Het was de hoogste tijd om stappen te zetten met The Chills. Een nieuw label met meer slagkracht was daarvoor wenselijk. Na uitputtende gesprekken met Warner werd toch besloten om te tekenen bij het kleinere, aan Warner gelieerde Slash. Dit betekende in de praktijk een overeenkomst die eigenlijk niet zo gek veel afweek van het werken met Flying Nun.

Submarine Bells laat in 1990 een ander, meer ‘geproduceerd’ geluid horen. Dat doet echter niets af aan de charme van The Chills. De plaat kent een glansrol voor Martin Phillipps, die de luisteraar met zijn beheerste, innemende zang direct bij de hand neemt. Niet alleen de albumhoes, ook een flink aantal songs op de plaat scheppen een mooie, soms bijna sprookjesachtige wereld. Submarine Bells laat fraaie klankkleuren horen, een ruimtelijk geluid dat hier en daar nog steeds robuust kan klinken.

Heavenly Pop Hit is de glorieuze binnenkomer met een titel die de lading volledig dekt. Een fijn orgel en mooie zangharmonieën (samen met Donna Savage van Dead Famous People). Martin Phillipps laat de mooiste teksten los en roept uit: ‘And it all seems larger than life to me /I find it rather hard to believe’.

Hierna volgt een fraai boeket aan songs, 12 in 36 minuten. Tracks als Part Past Fiction, I Soar en Effloresce And Deliquesce zijn kleurrijk en op momenten even betoverend als het onderwaterleven in een koraalzee. De teksten passen hier mooi bij, van eerlijk en integer tot dromerig en romantisch: ‘To hide in fiction and nostalgia can be eerie too / You cannot drive and stare rearview’ en ‘Eye to eye aglow with horizon / Time to fly away for a while / Chase my shadow over the valley below / I soar alone’.

The Chills halen ook steviger uit, zodat het album een mooi uitgebalanceerd werkstuk is geworden. The Oncoming Day is een dwingende, strakke, jachtige track. Familiarity Breeds Contempt rockt het meest van allen en behoudt toch iets atmosferisch. Phillipps zingt op deze voortrazende trein eigenlijk net als Michael Stipe in It’s The End Of The World As We Know It.

Met nog een heerlijk karakteristiek nummer (Dead Web), een folky miniatuurtje (Sweet Time), een lekker dreinende korte song (Singing In My Sleep) en een fijnbesnaarde, atmosferische call to action (Tied Up In Chain) versterkt de band de plaat verder. De kers op de taart is Don’t Be – Memory: een prachtig, treurig pianomotief en de indringende vocalen van Phillipps die zijn hele palet bestrijkt. ‘The summer with my arms around you / Seems hopelessly remote’… ‘Sensing your essence / So reminiscent / A forgotten flavour / Don’t be, memory’. De finale komt van het titelnummer, een dromerige song die vertraagde beelden van onderwater oproept. Een droomwereld.

In het artwork bij de lp en de cd plaatst de band teksten over het bedreigde zeeleven en de Franse kernproeven in Polynesië. Het maakt dit indrukwekkende, even schilderachtige als krachtige album nóg waardiger. Hoewel The Chills voor velen geassocieerd zullen blijven met de jaren tachtig, is de band in 1990 weer even helemaal terug.