Begin jaren negentig zag Martin Phillipps een aantal bandleden vertrekken. Het wereldwijde toeren van de voorgaande jaren was leerzaam geweest maar ook vermoeiend. Bovendien stonden alle inspanningen niet in verhouding tot de beloningen. Het viel ook niet mee voor The Chills om in het veranderende muziekklimaat echt door te stoten en het imago van een band van de jaren tachtig enigszins los te kunnen laten.

Voor de nieuwe plaat reisde een vernieuwde versie van The Chills eind 1991 af naar Californië. Aldaar werkte men samen met onder meer Peter Holsapple –  die onder meer zorgde voor een gevarieerder gitaararsenaal – en producer/remixer Gavin MacKillop (o.a. Shriekback). Via Holsapple kwamen The Chills bovendien in contact met Van Dyke Parks. Ook hij zou meewerken aan de opvolger van Submarine Bells.

Hoewel Phillipps bijna een obsessie had ontwikkeld voor bootlegs van het Beach Boys album Smile kon hij daar in de studio geen gevolg aan geven. Het waren muzikaal niet de meest optimale tijden om met een dergelijk project op de proppen te komen en ook de medewerkers in de studio waren niet geneigd om The Chills die richting op te duwen.

Soft Bomb komt uit in 1992. De hoes wordt geleverd door de Nederlandse fotograaf Teun Hocks. Soft Bomb is met 17 songs lijviger dan zijn voorganger. Binnen de eerste vijf nummers wordt al gauw het een en ander duidelijk. De single The Male Monster From The Id is een interessante opener; binnen een vertrouwde sfeer van robuust en ruimtelijk analyseert Phillipps de mannelijke (en zijn eigen) psyche: ‘… Something dark and primal surviving’ … ‘I’m sorry / I hurt you / and I promise I won’t do it again / I’m mending all my errors / I really am’. Het zwaarder rockende Background Affair lijkt een eerste ‘knieval’ voor de zwaardere gitaren die het muzieklandschap zijn gaan domineren. Dit komt even verderop ook terug in Soft Bomb: ‘So now a noise surrounds me, a million harsh guitars / The same incessant dance beat, those harnessed / Harmless stars’. Het korte There Is No Harm In Trying lijkt te verwijzen naar de lichte koerswijziging die de band hier en daar toelaat, al lijkt het later opduikende, eveneens korte, There Is No Point In Trying, op voorhand de conclusie.

Hierna brengen The Chills nog een flink aantal mooie songs, al is Soft Bomb minder coherent en verleidelijk dan Submarine Bells. Strange Case, met zijn lange intro, zit vol met onzekerheid en angsten en op het traditionelere So Long horen we de hand van Peter Holsapple. Invloeden van R.E.M. zijn hoorbaar maar de orkestratie trekt de song toch weer andere kanten op. Ook op het fraaie, desolate The Entertainer dienen Amerikaanse sferen zich aan. Double Summer is dan weer een klassieke, ontwapenende Chills-song (en single): ‘Here goes double summer, sharing with one another’. Sanctuary observeert een ongelukkige echtgenote. Een andere ritmiek, een donkere bas, een slepend orgel; wellicht dat hier het Shrieback verleden van producer Gavin MacKillop bewust even wat ruimte krijgt.

Martin Phillipps heeft zich in de voorgaande jaren flink gelaafd aan eigenzinnige singer-songwriters als Nick Drake, Brian Wilson, Scott Walker en Randy Newman. Dit komt direct terug in de ballad Song For Randy Newman etc. Muzikaal is Halo Fading vergelijkbaar: Phillipps zang staat helemaal centraal en wordt fijnzinnig omlijst. In Water Wolves zijn het de stemmige strijkers van Van Dyke Parks die een bijzondere sfeer brengen.

Al met al is Soft Bomb een plaat geworden die voldoende moois herbergt om geslaagd te kunnen noemen. Zoals gezegd is het album minder coherent dan zijn voorganger. Het is duidelijk dat er diverse winden over Soft Bomb waaiden; een duidelijk stempel ontbreekt dan ook. De handvol korte tracks / interludes dragen zeker bij aan het verhaal achter de plaat maar zijn muzikaal natuurlijk minder memorabel. De albumtitel is veelzeggend en dit wordt duidelijk in een van de drie titeltracks: ‘It’s our best defense / We can drop it on anything / It’s a soft bomb / Try soft bomb / Think soft bomb / Be soft bomb’. The Chills ten voeten uit: de band kan steviger uit de hoek komen – al dan niet ‘gedwongen’ – Martin Phillipps blijft relatief mild en zijn teksten blijven openhartig, eerlijk en diep-menselijk.

Tijdens de Amerikaanse toernee van het positief ontvangen – maar hitloze – album komt de relatie met Warner Brothers ten einde, dus komt alles aan op het sublabel Slash. Dat gaat helaas niet goed; de frustraties in en om de band stapelen zich om en na dertien jaar The Chills trekt Martin Phillipps de stekker eruit. Midden jaren negentig zal hij de band nieuw leven inblazen en tot op de dag van vandaag met The Chills actief blijven, ondanks de terugkerende bezettingswijzigingen en zijn ziekte, hepatitis C. Voor Phillipps is de reissue van Soft Bomb wellicht nog relevanter dan die van Submarine Bells. Het album kwam onder lastigere omstandigheden tot stand en bleef toch wat in de schaduw van zijn (betere) voorgangers, ondanks een flink aantal memorabele songs. Songs die nu gelukkig weer even in de schijnwerpers staan.