Het Engelse The Chevin ontleent zijn naam een heuvel bij de stad Otley, de thuisbasis van de band in West-Yorkshire.  The ‘Champion’ EP is de eerste release van deze jonge groep die al in het voorprogramma stond van onder meer Pigeon Detectives en White Lies.

The Chevin houdt van een groots en meeslepend geluid; “the grandness that engulfs the detail”. En dat terwijl de bandleden opgroeiden met Oasis en Nirvana. Het kan verkeren. Waar vergelijkbare bands als White Lies en The Killers de laatste tijd een gebrek aan creativiteit niet meer kunnen verhullen – ondanks een pompeus stadiongeluid – weet The Chevin een betere indruk achter te laten.

Menwith Hill klinkt nog als een track van Arcade Fire waar meerdere producers overheen zijn gegaan. Songs For The Sun daarentegen is een klein, akoestisch liedje. Het nummer waar The Chevin momenteel maximaal op inzet, is opener Champion, een song van epische proporties. Toetsen heersen en echo’s van de oude U2 weerklinken. The Chevin weet echter een eigen gezicht te houden.

When The Party’s Over heeft wat te kampen met tekstuele cliché’s en is mede daardoor minder interessant. Qua sound zit het echter wel snor: de muziek trekt als een gigantische, frisse wolk over je heen. Blue Eyes lijkt qua lyrics weer aan dezelfde euvels te lijden maar ontpopt zich gaandeweg als een prima song. Vanuit een akoestische start schakelt The Chevin door naar een groter geluid met ronkende bassen en sprankelende gitaren. De dance-mix van Champion die de ep afsluit is even wennen. Gelukkig wordt de track niet de Hollandse trance-sferen in gezogen, iets wat gemakkelijk had gekund natuurlijk.

Op basis van deze ep is nog niet te zeggen of The Chevin blijvertjes zijn. De band is in ieder geval een welkom alternatief voor bijvoorbeeld de eerdergenoemde Killers of White Lies. Een soms evenzo epische groep als British Sea Power is vooralsnog eigenwijzer en interessanter. En om Arcade Fire te benaderen zal The Chevin met spannendere songs moeten komen en een droger geluid. Maar dat is nu ook weer niet nodig; laat deze band maar lekker op het eigen melodramatische pad blijven. Dan komen er vanzelf nog meer memorabele songs à la Champion voorbij.