The Burning Hell
Revival Beach
The Burning Hell is een Canadese band onder leiding van gitarist en zanger Mathias Kom die al jaren succesvol rockmuziek en kurkdroge humor met elkaar mixt. Dit doet de band met enkele subtiele veranderingen per album, maar deze zijn vooral tekstueel te bespeuren en niet zozeer muzikaal: stilistisch rotsvast en betrouwbaar, zo kun je wel zeggen. Maar gezien de eigenzinnigheid van hun eigen gecreëerde niche wereldje vol bizarre verhalen en abrupte gevolgtrekkingen is dat verre van storend. Bijkomend voordeel is dat de band altijd al een tikkeltje anders klinkt, door de vrijwel structurele toevoeging van klarinet of saxofoon, gespeeld door vocaliste Ariel Sharratt. Bovendien deinzen ze er niet voor terug om met verschillende bijzondere instrumenten te experimenteren.
Revival Beach is alweer het achtste album, maar het ziet er niet naar uit dat er ook maar iets verandert binnen de gecreëerde wereld van de band. In tegenstelling tot andere albums zijn er mindere scherpe randjes, zoals er in het verleden bijvoorbeeld wat meer gitaar-feedback opdook. Dit album draait meer om nostalgie, maar schijn bedriegt – ook de Apocalyps is aanwezig. Een lesje bliksemsnelle gevolgtrekking en onnavolgbare logica krijgen we te horen in opener Friend Army: “If you like friend, You’ll love boyfriend. If you like boyfriend, You’ll love movie. If you like movie, You’ll love theme song. If you like theme song, You’ll love band” simpel toch? Dat we daar niet eerder aan gedacht hebben. Even later wordt het nostalgische en romantisch ritje op een bevroren rivier van The River (Never Freezes Anymore) al snel zuur als het klinkt, “I fell down and bruised my tailbone just to get your attention for a minute.”, met de logische gevolgtrekking “Well, now we’re old. And it never gets cold. I’m still sore. And the river never freezes anymore“. Literaire aspiraties duiken ook de kop op, maar deze zijn wel van het droge soort, zoals Engelse schrijver P.G Wodehouse ze graag had geschreven; bijvoorbeeld in Mr. Sensible, dat verhaalt over een bureaulamp in de vorm van een roze kat, omdat de eigenaar wil compenseren voor het feit dat hij een kattenallergie heeft. Tevens heel verhalend is de manier waarop alle karakters van dit album op het eind bij elkaar komen in Supermoon, met zijn allen wild dansend in het sterke maanlicht.
Ergens tussen het luie geluid van Silver Jews en het humoristische van Art Brut, dat is zowat de enige vergelijking die je met The Burning Hell kan maken. Zoals gezegd, deze band is droger en vooral heel letterlijk. Revival Beach zit vol invloeden van wereldmuziek en folk, waar de steeds opduikende bouzouki een mediterraans tintje aan de nummers meegeeft, maar een draailier plotseling zorgt voor een Keltisch doedelzak-achtig geluid. In de instrumentale tracks is er tevens ene vleugje zomerse surf te horen. Zo ligt de focus hier zoals altijd op het tekstuele, maar experimenteert de band er stiekem op los zonder dat de liedjes opeens heel ingewikkeld worden.
The Burning Hell is geen band voor iedereen. Je moet voor de volle 100% mee kunnen leven met de bizarre, kurkdroge humor. Muzikaal klinkt de band interessant, maar kan het net niet op zichzelf staan. Eigenzinnig en totaal niet van plan om van koers te wijzigen is dit gewoon weer een sterk en bijzonder album.