En dan krijg je opeens The Best Of The Bullseyes in handen. Ik heb nog nooit van deze band gehoord en nieuwsgierig zoek ik internet naar eerder verschenen werk van dit garagerock gezelschap af die in hetzelfde zompige moeras als The Black Keys en The White Stripes vist. Ook hier betreft het een duo die zich lekker agressief op gitaar en drum uitleeft. Nog steeds rijst vooral die dringende vraag. Wie of wat zijn The Bullseyes en waar kan ik hun andere platen terugvinden? Nou nergens dus. Het is een uitgekiend marketingplan om je debuutplaat gelijk als een Best Of album op de markt te brengen.

Als inwoners van het Poolse kleine Leszno stadje ontmoeten drummer Matt Jarząbek en gitarist Darek Łukasik elkander en besluiten de vrienden om de gezamenlijke interesse te bewaarborgen door The Bullseyes op te zetten. Na een aantal eerder verschenen singles brengen ze in Polen ruim een half jaar geleden hun eersteling op het aan de band gekoppelde LOG 7 label uit. Door de internationale interesse vertrouwen ze erop dat er mogelijkheden zijn om hun horizon te verbreden en zich ook buiten die beperkte landsgrenzen te richten waardoor de wereldwijde release op 21 mei een feit is.

Het besef dat men de wereld aan het vernietigen is komt overduidelijk in de retro glamrocker World Doesn’t Care naar voren. The Bullseyes hebben een nuchtere kijk op het geheel en verwachten dat de aarde de mensheid een schop onder zijn kont verkoopt en zelf in staat is om antigif te produceren. Wat heb je aan die angstcultuur als de grote ronddraaiende bol uiteindelijk toch als grote winnaar uit de strijd komt, die planeet blijft heus wel door draaien. De natuur reflecteert zichzelf tevens in de stoere ontvlambare Yet There’s You hippietrack.

Normaal verwacht je dat deze smerig klinkende blues rockers hun ziel aan de duivel verkopen, maar de onverklaarbare rusteloze gedachtes laten zich in het psychedelische seventies rocker Restless Mind door een fictieve soul Messias omdopen die er de nodige zielenpijn aan toevoegt. Twijfelende romantici welke zich met het koortsige liefdesleven in Can’t Believer geen raad weten en symbolisch bij het rechtssysteem aankloppen om inzicht en ondersteuning in die innerlijke ongemakkelijke gevoelens te krijgen. Mooi hoe ze die missing link tussen soul en rock tekstueel een plek geven.

Gelukkig ontlopen de Poolse rockers regelmatig eerder genoemde grote voorbeelden door verrassende zijwegen in te slaan. Natuurlijk ligt het accent op de seventies rock, de invloed van de jaren tachtig is in het slagwerk van Matt Jarząbek voelbaar die er in Nothing Disturbs Me gemakshalve de nodige discobeats aan toevoegt. De Regular Sky ballad is de zoektocht naar spirituele antwoorden en overstijgt door die prachtige gitaarsolo van Darek Łukasik het andere werk en is een ideale single kandidaat. Heel eventjes wanen we ons op het kruispunt tussen eighties haarband metal en seventies progrock. Het is te gemakkelijk om The Bullseyes als een rip off te presenteren, daarvoor bezitten ze genoeg eigenheid. Toch blijven ze net te vaak in die veilige basis hangen om van een overdonderend debuut te spreken.