Het 10-koppige gezelschap rondom Thomas Brenneck, die we ook al kennen van zijn samenwerkingen met andere Daptone-helden, zoals Sharon Jones en Charles Bradley en zelf naast The Budos Band ook nog actief ia in de Menahan Street Band. Een behoorlijk druk baasje dus.

The Budos Band is alweer een kleine tien jaar actief en is inmiddels toe aan het vierde album, die voor de verandering eens een echte titel heeft meegekregen: Burnt Offering. Gestoken in een opvallende en niet al te vrolijke hoes is de titel ontleend aan een passage uit de Bijbel die handelt over het offeren van dieren. Na de drie voorgaande albums aangeduid te hebben met slechts de groepsnaam en een volgordenummer, werd het nu dus tijd om eens wat aan die naamgeving te doen. En het effect van nieuwsgierigheid kan daarmee sneller aangeboord worden.

In tegenstelling tot de meeste Daptone-artiesten staat The Budos Band weliswaar voor een vintage sound, maar is het minder soul dan bijvoorbeeld Sharon Jones. The Budos Band staat voor een retro en op blazers steunende rauwe instrumentale sound, waarin elementen uit de funk, soul en afrobeat vermengd worden en er een broerig en meeslepend groepsgeluid ontstaat. Dat leverde drie albums met bij vlagen spannende muziek op. Voor Burnt Offering is de bij de bandfollowers bekende sound verdiept met invloeden uit de rock en psychedelica en daarmee wordt die retro nog extra verstrekt.

Op Burnt Offering spelen de gitaren een grotere rol dan op voorgaande albums en levert dat meteen een dwingender geluid op. Met behulp van allerlei geluidseffecten wordt een soms duister sfeertje gecreeërd, die eerder referenties heeft naar de hippies dan naar de soulkikkers. En zoals een gemiddelde Daptone-release kenmerkt is de produktie ook op dit album vooral niet die van nu. De warme, analoge sound, die wordt vermengd met de schurende electronica en de spetterende blazers zorgen voor een opwindend geluid. En alhoewel er geen noot wordt gezongen en daardoor de eenvormigheid snel kan toeslaan, weet Brenneck c.s. de aandacht vast te houden, door voldoende variatie aan te brengen in de (slechts) 10 tracks die het album telt.

De opener Into The Fog is een logisch vervolg van waar The Budos Band voor stond en dat te beluisteren was op de drie voorgangers. Al bij het tweede nummer The Sticks wordt het gitaargedrevene, dat het hele album zo kenmerkt, geïntroduceerd en doemen meteen beelden op van vloeistofprojecties en andere aan de late 60’s herinnerende taferelen. Alleen al vanwege al die vintage is Burnt Offering een album dat het beluisteren de moeite waard maakt. En zoals in andere opvallende tracks als Shattered Winds, het titelnummer en Magus Mountain is te horen, lijkt The Budos Band gewoon in een verkeerd tijdperk te zijn beland. In elk geval klinkt het allemaal behoorlijk authentiek en wordt met Burnt Offering opnieuw een geslaagd werkstuk afgeleverd. De retro van Daptone klinkt in elk geval met de release van dit album nog steeds geloofwaardig en is er nog geen enkele aanleiding om het label minder te volgen. Integendeel.