Nee, de originaliteitsprijs voor titelkeuzes zal je die L.A.-punkers van The Bronx vooreerst al nooit geven. Maar wat een prettig gestoord gezelschap toch dit vijftal onder leiding van frontman Matt Caughthran. Vermaard als The Bronx, houden ze naast hun ruige The Bronx-imago toch maar – al drie bejubelde platen extra lang!- ook een totaal tegengestelde feestelijke tex-mexgroep Mariachi El Bronx in leven. In het macabere Mexican Summer, over de lotgevallen van een Scarface-drugbaron, sluipen straks – best een zeldzame gebeurtenis dit in het The Bronx-oeuvre- de latin vibes van hun alter-egogroep voor het eerst naar de punk toe. ‘t Wordt een unieke, schizofrene fusie van beider stijlen, The Bronx meets M. El Bronx. Schitterend!

Leg deze Bronx VI dus maar zeker niet achteloos opzij, des te meer dit omwille van de gerijpte muzikale klasse van het hele werkstuk. Of je mist een vol elektrische plaat op speed, 36 pure minuten fucking badass-sound, melodieus, met meesterlijk snelle riffs, solo’s en drumroffels, bovendien vakkundig in lijn gebracht door Tool-producer Joe Baressi.

Zo gaan ze al sinds 2002 furieus tekeer met hun catchy hardrockpunk. En hoe zit het dan deze keer? Met die Bronx-erfenis schieten ze ook hier weer leuk en geweldig uit de startblokken. Zoals het een punkgroep past, gunnen ze de moshpitter eigenlijk geen momentje rust. Vooraan op de plaat staan de vier geweldige singles, White Shadow, Superbloom, Watering The Well en Curb Feelers. Punkfuries als eerste en laatstgenoemde kunnen uiteraard niet ontbreken, maar het echt onbeschaamd bijtende, anti-autoritaire punkpamflet, hoogtepunt Breaking News, komt pas verder op de plaat, daar gaat de punkgroezeligheid nog een zetje verder.

Maar op VI omarm je een en ander van al dit moois tegelijk als onstuimige rock ‘n’ roll, als classic rock zelfs, met de feel van KISS of Thin Lizzy. Ook een The Bronx in evolutie dus. Het feelgood Watering The Well krijgt zomaar de zalige energie mee van… The Rolling Stones. Participation Trophy, over, jawel, ruimte-invasie door aliens, is een song met heavy rockgrooves, duidelijk geschreven buiten hun vroegere comfortzone.

Om hun 3-minutensongs in te kleuren, in Bronx VI niet zomaar wat verplicht slappe geeuwverhaaltjes, maar integendeel duidelijk veel zorg voor de lyrics. Curb Feelers is hun kwetsbare, introspectieve ankertrack, over de veteranenpunkband die na jaren in angstzweet een nieuwe richting uit moet. ‘I write the songs that no one sings. You got no idea what kind of pressure that brings’.

Verder gaat het in de songs o.m. ook over zelfrealisatie in een wereld vol verwachtingen (in een ander prijsbeestje White Shadow), over maatschappelijke betrokkenheid, onverschilligheid voor wat om je heen gebeurt, risico’s nemen tegen alle sleur in (in het minder agressieve  Peace Pipe), over intermenselijk uiteengroeien (in nog een zuivere punkknaller High Five), over onmogelijke relaties en samenleven (New Lows), over existentiële angst (Participation Trophy).

Nóg als opvallend  te vermelden : het nihilistisch buitenbeentje, de tegelijk raadselachtige en hilarische stamper ‘Jack Of All Trades’, gebaseerd op het Logjammin’- pornofragment uit de The Big Lebowski. En het ‘Say la vie’-frans op repeat in het heerlijk fatalistische Mexican Summer.

The Bronx is en blijft dus echt, ongenadig en rauw The Bronx! Net als de coole punkers van Iceage eerder dit jaar heeft deze authentieke vriendengroep uit L.A. met Bronx VI zijn houdbaarheidsdatum verlengd in stijl. Angstig, hongerig en niet zonder risico zochten ze hun muze en hun relevantie. In 11 vinnige, warme songs etaleren ze het je ruimschoots : ze zijn zelfs nóg beter geworden. Wat een songs! Zijn de tandjes weliswaar iets afgescherpt, deze liveband weet zich als hechte, creatieve groep al op te krikken naar… level VI. The Bronx, het team dat zo alweer scoort en wint. Don’t you ever change that!