Al sinds midden jaren 90 is het zooitje ongeregeld rondom Anton Newcombe actief en vult de Brian Jonestown Massacre inmiddels een behoorlijk plankje in de CD-kast. Wie de documentaire Dig! (2004) heeft gezien, zal beamen dat het een wonder is, dat er nog zoveel materiaal van de band is verschenen in de loop van de jaren. Want naast heel veel nummers componeren, rare en zo veel mogelijk instrumenten leren bespelen zijn de belangrijkste bezigheden van Newcombe zuipen, drugs gebruiken, knokken, rotzooi trappen en de boel ontregelen. Dat leverde hem meer dan eens benarde situaties op en deed zich dan weer een kans voor waar hij artistiek vooruit kon komen en serieus genomen te worden als muzikant, dan werd het weer door Newcombe op vakkundige wijze verknald. Jammer dat hij het iedere keer weer verkloot, want de man schrijft bij vlagen best wel aardige nummers en bezit voldoende charisma. Zijn constante anti-houding en het steeds maar opnieuw weer opkrabbelen en blijven proberen verdienen best daarom wel waardering. Een hitmachine zal de Brian Jonestown Massacre wel nooit worden en misschien is dat maar goed ook.

Een voordeel van dat al non-sterrendom is dat de discografie zonder daar al te veel ruchtbaarheid aan te geven bij tijd en wijle wordt uitgebreid met weer een nieuwe titel, waarbij het de laatste jaren steeds een verrassing is welke muziek Newcombe c.s. nu weer voor het nageslacht hebben vastgelegd.

Aufheben is het enige dat Duits is aan het album, wat al meteen duidelijk wordt bij de orientaals klinkende opener Panic In Babylon. De Brian Jonestown Massacre heeft niet echt een herkenbare stijl, enkel dan dat het vaak rommelig, rammelend en vooral behoorlijk niet van deze tijd klinkt. Zonder dat de band weggezet kan worden als een retroband. Op de laatste albums wordt ook geëxperimenteerd met electronica en samples en in combinatie met al die psychedelica en andere paddestoelenelementen levert dat op z’n minst aparte muziek op. Maar nog steeds zal de gemiddelde muziekliefhebber niet echt warmlopen voor het Newcombe syndicaat. Daarvoor klinkt de muziek nog steeds te vaag en te underground, alhoewel dat eigenlijk best wel meevalt wanneer Aufheben zijn ontknoping nadert. Of is het misschien de gewenning na zoveel albums Brian Jonestown Massacre?

Het lijkt er vaak op dat Newcombe door al dat drugsgebruik de weg behoorlijk kwijt is, maar hij lijkt de schijn daarvan op te houden of hij weet het goed te verpakken en te doseren. De muziek klinkt weliswaar bij tijd en wijle redelijk weird en trippy, maar weet hij toch de aandacht vast te houden en klinkt het toch niet alsof het door een gestoorde gek gemaakt is. Zijn brains zijn nog niet helemaal naar de filistijnen geholpen, want – zoals we dat van Newcombe gewend zijn – ook nu ontbreken de opvallende songtitels weer niet: Viholliseni Maalta, Gaz Hilarant, I Want To Hold Your Other Hand, Stairway To The Best Party In The Universe, Seven Kinds Of Wonderful en Blue Order/ New Monday. Misschien soms niet erg bijster origineel, maar misschien zo voor de hand liggend dat er geen andere nummers bestaan met dezelfde of op z’n minst soortgelijke titels. En daarom toch weer lachwekkend allemaal.

Vergeleken met de voorganger Who Killed Sgt. Pepper is Aufheben een consistenter album, met een heldere opbouw, waarbij naarmate de nummers vorderen, de luisteraar zonder dat hij of zij het in de gaten heeft, mee wordt gezogen in de slepende en toch wel lekker pakkende composities van Newcombe. Het freaken blijft binnen de perken en de merendeel van de nummers kent zelfs een herkenbare structuur, alhoewel een paar keer beluisteren van het album wel nodig is. Maar bij iedere draaibeurt wordt Aufheben steeds beter en levert de Brian Jonestown Massacre met dit twaalfde album opnieuw een album af dat voldoende aandacht opeist. Laat die Newcombe nog maar even blijven flippen en trippen. Dat past toch eigenlijk wel het beste bij hem.