Op de recente voorganger Endless Sleep graaien Joe Camilleri en zijn Black Sorrows gretig in het repertoire van pioniers als Blind Willie McTell,  Skip James en Mississippi Fred Mc Dowell. That’s A Pretty Good Love van bluestante Big Maybelle passert in een broeierige versie de sita’s Vika en Linda Bull naast country van Hank Williams, de avontuurlijke jazz van Coltrane met Camilleri, in een glansrol als saxofonist. De poetrysoul -jazz fusion van Gill-Scott Heron prijkt naast bekend werk van Lou Reed, Warren Zevon en Willy DeVille  terwijl songs van meer obscure, eveneens betreurde figuren uit de soulsector als King Floyd en Eddie Hinton opduiken. Een overtuigend eerbetoon, dat de veelzijdigheid van Camilleri en zijn band toont. De bijgevoegde bonus cd herinnert er ons nog eens aan hoe de  band uit Melbourne eind jaren tachtig en de beginjaren negentig ook buiten Australië zijn plaats opeiste in de popwereld met schitterende langspelers als Hold On To Me, Harley & Rose en Chosen Ones.

De zeventiende studioplaat van The Black Sorrows is uitsluitend opgebouwd met songwerk van Camilleri, Nick Smith is niet als muzikant betrokken bij maar levert net als in de begindagen de teksten aan en bij die formule is na al die jaren nauwelijks sleet merkbaar, de veelzijdigheid blijkt evenmin aangetast. De met prachtige strijkers en trompetjes, door John McAll gearrangeerde ballade herinnert sterk aan Elvis Costello’s  experimenten met  klassieke muziek.

Het soepel swingend Raise Your Hand is triomfantelijke gospelstuff met oudgedienden Vika en Linda Bull terwijl You Were Never Mine zich als een onvervalste, tedere Tex Mex slijper manifesteert. Fix My Ball en Winter Rose worden door de fiddle, mandoline en banjos van de  Davidson broertjes richting bluegrass en cajun gedirigeerd.  Love Is On Is Way walst op  een zwoele, meeslepende reggaebeat. Trouwe fans van The Black Sorrows worden ongetwijfeld gecharmeerd door enkele meer vertrouwd klinkende nummers als een rockend Carolina of Land Of The Dead.

Het rauw bluesy parlando en twang  gedrenkte It Ain’t Never Gonna Happen en een  I Love You Anyhow situeren zich op minder bekend muzikaal terrein en hebben een duister en gevaarlijk randje dat bijzonder aantrekkelijk werkt evenals het in twee delen op een luchtig ska ritme gebouwde hallucinante soundtrack Beat Nightmare. Het met gevarieerde met avontuurlijke muzikale zijstapjes gevulde Faithful Satellite zal ongetwijfeld ook buiten de kring van de verstokte Black Sorrow fan moeiteloos appreciatie genereren.