×

Recensie

Rock

11 november 2022

The Black Lips

Apocalypse Love

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Fire

Apocalypse Love The Black Lips Rock 4 The Black Lips – Apocalypse Love Written in Music https://writteninmusic.com

Zo eigenwijs eigenzinnig als maar zijn kan, zo kan je The Black Lips nog het beste omschrijven. Ondanks dat ze in hun beginjaren net zo’n rammelende garagerock als The Strokes, The Black Keys en The White Stripes maken, evenaren ze nooit dat succes. In de tussentijd zijn de nodige bandleden deze kamikazevluchttrein ontsprongen en bestaat de band tegenwoordig uit oudgedienden zanger-gitarist Cole Alexander en zanger-bassist Jared Swilley aangevuld met drummer Oakley Munson, saxofonist Zumi Rosow en gitarist Jeff Clarke. De basis ligt bij het gelijknamige Black Lips! debuut nog bij de spokende alternatieve blues, vervolgens bewandelen ze een destructieve lijdensweg met de nodige gruizige punkrockabilly, sixties surfpsychedelica en zelfs stevige seventiesrock om uiteindelijk op het doodlopende kruispunt van de absurde middelmatige Sing in a World That’s Falling Apart dope countryplaat tot stilstand te komen. Echt gelukkig ben ik met deze laatste koerswijziging niet, waardoor ik zonder enige verwachtingsperspectief aan Apocalypse Love begin.

Wat schept mijn verbazing? Met het vreemd dansbare No Rave blijkt dat ze al het verdiende krediet de prullenbak in sodemieteren en een totaal andere richting inslaan. Als een dolgedraaid navigatiesysteem met roodgloeiende errorcode stappen we de nieuwe onkruid verwilderende geïllustreerde wereld van deze retro rockers binnen. The Black Lips 2.0 als funky clubkroegtijgers, de plaatselijke dorpscafés ontgroeid, klaar voor het schimmige nachtleven? Wat hebben ze gisterenavond toch in mijn drankje gestopt? Zijn mijn hersenen door de hoogoplopende energierekeningen verdoofd, waardoor het gebrek aan warmte mijn denkvermogen bevriest. Of is het daadwerkelijk het onnavolgbare The Black Lips die zich meesterlijk op Apocalypse Love herpakt? Het einde der tijden, in ieder geval wel een overduidelijke afbrokkeling van de opgebouwde zekerheden.

De verrassende sterke groovende No Rave koerswijziging en de futuristische ritmische Sharing My Cream cyberpunkrap (nee, geen crap, even goed lezen!) zijn niet representatief voor de rest van de plaat, maar tjonge jonge wat is dit een verademing. De saxofoon van Zumi Rosow duelleert schaamteloos met het gitaristentrio, springt gemakshalve van de hak op de tak en zit op het ene moment in een vaag postpunk speelveld om vervolgens een gevierd retro white soul feestje uit te blazen. Met gemak gooit deze tevens als excentrieke styliste bekend zijnde persoonlijkheid er in de Tex-mex van Tongue Tied de nodige spaghettiwestern vergelijkingen doorheen. Als er een band is die zich verrassend sterk herdefinieert is dat The Black Lips wel.

Apocalypse Love is een risicovol kansspel met gelukzoekende Las Vegas verslavingsbegeerte. Donkere waanillusies met cineastische jaren negentig David Lynch gekte. Zwart-witte film noir duisternis in een uitgelopen jaren zeventig sepia Polaroid decor. Viva Los Angeles met het Hollywood verval, de mentale volgespoten verstopt geraakte siliconen aftakeling van de Lost Angels categorie B-sterren losers. Rioolratten botox gevolgd door bedorven riooljournalistiek welke zich vanuit de afvoerputjes aan de waanzin van de dag mengt. Het manuscript van een verziekte maatschappij is als miljoenendeal aan de grote filmproducenten verkocht en met de onwetende passant als hoofdpersoon in zijn eigen real life soap tot uitvoering gebracht. De duisternisafgrond waakt over het onheilspellende catchy Love Has Won. Een ode aan die ziekelijke drugsdrang van muziekbeleving. Een besmettelijke Summer of Love erfenis welke de hippiegeneratie aan de latere dancecultuur schenkt.

Het is een typische Amerikaanse droom soundtrack van een verliefd stelletje dat in een typische Amerikaanse auto de onzekerheden van het escapisme tegemoet rijdt. Alleen is de hoofdrolspeler geen hardwerkende burgerjongen maar een onbetrouwbare seriemoordenaar. Onvoorspelbaar, vreemd, maar stiekem wel een heel lekker rariteitenkabinet aan eigenzinnigheden. Waarbij de songs zich als misvormde kermislieden aanbieden. Het Sing in a World That’s Falling Apart feelgood countrygevoel dringt zich bij het minder positief gestemde Stolen Valor liefdesdrama op. Apocalypse Love is tot in asresten ruïnerende onblusbare vuur en vlam liefde. Gespeelde kitscherige vrolijkheid in een genepte namaakmaatschappij. Kerst is erg vroeg dit jaar, en wat heb ik toch een godsgruwelijke hekel aan die feestdagen.



  1. No Rave
  2. Love Has Won
  3. Stolen Valor
  4. Lost Angel
  5. Whips of Holly
  6. Apocalypse Love
  7. Operation Angela
  8. Crying on a Plane
  9. Sharing My Cream
  10. Among the Dunes
  11. Tongue Tied
  12. Antiaris Toxicaria
  13. The Concubine