Mijn vader sprak ooit de volgende wijze woorden: ”Alle goede rockmuziek is te herleiden tot de blues”. Deze uitspraak vond ik toen wat kortzichtig, maar hoe ouder ik word, des te meer kan ik mij in zijn oordeel herplaatsen. Hoe zouden Eric Clapton, Jimi Hendrix, Fleetwood Mac, Led Zeppelin, The Rolling Stones en zelf Nirvana en Nick Cave klinken zonder hun kennismaking met grootheden als Leadbelly, Muddy Waters, B.B. King of John Lee Hooker. Sterker nog, hebben ze dan zelfs nog enig bestaansrecht?

Een wat onbekendere naam die zich tevens bij dit legendarische gezelschap aansluit is die van Junior Kimbrough. Zijn slepende vertraagde voordracht inspireert The Black Keys om met een aantal klassiekers van deze in 1998 overleden held aan de slag te gaan. Delta Kream wordt gezien als het vervolg op het in 2015 verschenen Chulahoma eerbetoon, met passend materiaal van onder andere North Mississippi hill country blues muzikanten als R. L. Burnside en John Lee Hooker aangevuld. Toonaangevers die in het verleden hun ziel zowaar aan de duivel verkopen. Met de heersende leegte van COVID-19 in hun achterhoofd kloppen Dan Auerbach en Patrick Carney bij de poorten van de hel aan om die bezieling op te eisen.

Vervolgens sluiten ze met niet de minste gastmuzikanten als de met Junior Kimbrough samenwerkende bassist Eric Deaton en de legendarische bluesgitarist Kenny Brown een geheim verbond in de Easy Eye Studio van Dan Auerbach gesloten welke in een demonische avondschemerige jamsessie ontaardt. De door John Lee Hooker groot gemaakte Crawling Kingsnake compositie
schuiven ze als introducerende single naar voren. Dit alles precies volgens de geest van de iconische blues leermeester. In gedachte staat hij goedkeurend in de hoek van de studio mee te knikken; emotieloos met zijn kenmerkende donkere zonnebril om vervolgens onzichtbaar in de schaduw te verdwijnen.

Een hartig voorgerecht waarbij het The Black Keys tweetal nogmaals benadrukken dat ze nog steeds tot de meest coole gasten van de hedendaagse rockmuziek behoren. Hoe gedurfd is deze knappe keuze om de publieksgeile retro glamsound voor het al jaren gemiste primitieve bluesrock te verruilen. Wetende dat de band aan een klein zetje genoeg heeft om definitief bij het grote publiek door te breken. Er is niet meer dan tien uur opnametijd nodig om tot dit prachtige eindresultaat te komen. Het lijkt allemaal zo eenvoudig en misschien is dat het ook gewoon. Inpluggen en spelen maar, het grote voordeel van je klassiekers kennen. Al snel vergeet je dat het hier om een coveralbum gaat en misschien moet je dit gegeven gewoon helemaal los laten.

Delta Kream is simpelweg de nieuwste plaat van The Black Keys. Geen verdere verwijzingen naar hoofdpersonen uit de blues scene meer, klaar! Na het aftikken van Patrick Carney gaat het daadwerkelijk helemaal los. Je vergeet bijna dat zijn strakke ritmische gevoel de katalysator in het geheel vormt. Het pompende hart die de overige organen aanstuurt. Toch is zijn maatje Dan Auerbach de goudsmid die met zijn bedachtzame hersenen bij deze prachtige homemade opnames het heldere geluid met die ruwe primitieve sound combineert.

De motor loopt langzaam op de brandstof van het psychedelische Louise warm. Eventjes elkaar voorzichtig aftasten en besnuffelen om vervolgens helemaal op het energieke Poor Boy a Long Way From Home voluit te gaan. Als gastheer moet je de bezoekers voeden dus gooit Dan Auerbach er een aantal smerige gitaarriffs doorheen, waarna ze van deze smakelijke muzikale maaltijd gretig gebruik maken.

Ondanks zijn bescheiden voordracht eist Dan Auerbach weldegelijk de rol van frontman op, al heeft hij genoeg talent om hem heen verzameld dat hij deze geroutineerde sterspelers verder niet hoeft te dirigeren. Het is die natuurlijke, bijna dierlijke drang om op te treden welke hier vervolgens op de voorgrond treedt. Het coronavirus heeft een koortsachtige wisselwerking op de hongerige muzikanten die paraat staan om de akkoordenschema’s te verslinden. Het verschil tussen geduldig afwachten of juist keihard toeslaan. Nou, dit gevormde genootschap heeft er in ieder geval overduidelijk veel zin in.

Als wisselwerking krijgt Dan Auerbach in Stay All Night de ruimte om deze track in alle diepte vocaal naar zich toe te trekken. Hypnotiserend groovend zoeken ze het trage meeslepende stonerrock grensgebied op. Een soort van eigen interpretatie van de beroemde Queens of the Stone Age Dessert Sessions. Met gemak zet hij in het aansluitende jaren zeventig Going Down South psychedelics een kopstem op, zonder dat hij zichzelf helemaal tot gruis zingt. Die trance wordt door bezwerende orgelpartijen versterkt die de nostalgie van de eindeloze drugseance van The Doors in herinnering brengen.

Een aangenaam tussenstation want vervolgens wordt er vanaf Coal Black Mattie weer meedogenloos stevig met slidegitaar en het hak- en slagwerk van Patrick Carney doorgejaagd. The Black Keys distantiëren zich op Delta Kream van het hipsterpubliek en zoeken serieus die gedroomde aansluiting met de doorgewinterde muziekliefhebber op.