Iedere keer word ik helemaal omver geblazen als The Bellrays weer een nieuw album uit hebben. De stereo kan niet hard genoeg en ik loop zeker een heleboel keer luchtgitaar spelend en springend door mijn kamer, zo blij word ik hier van. Waarom? Omdat de combinatie van garagerock, soul, punk en hardrock nog nooit zo goed gewerkt heeft als bij deze gasten. Dit zijn wereldverbeteraars in de zin, dat ze uit zijn om iedereen een zo goed mogelijke tijd te geven.

Zangeres Lisa Kekaula heeft meer kloten dan een olifant en klinkt gespierder dan Arnie en Sly bij elkaar. Godsamme, daar krijgt toch iedereen kippenvel van. En wanneer ze in zingt “I’ll give anything that I have, I’ll be you’re Slut”, zou je toch acuut een huwelijksaanzoek aan deze power lady doen.

Dat ze muziekgeschiedenis naar hun eigen hand zetten, interesseert me geen bal. Weinigen doen het zo goed. Zo is daar de hele vette soulstamper Sun Comes Down waarbij een kleine variatie aan de basloop van Papa Was A Rolling Stone is gegeven. Of Hell On Earth, een uptempo rocker die uit de hoogtijdagen van Mothers Finest had kunnen komen. Samen met het eveneens vuig rockende Black Lightning rammen ze die er in amper 4 minuten door heen. Power To Burn leunt op een riff die we van de Ramones kennen en de stampende hardrock van Living A Lie is al helemaal om je vingers bij af te likken. Power vocalen over power riffs. Zo rijgen ze al hun invloeden aan elkaar in 10 energieke songs die met elkaar amper de 30 minuten halen.

In Everybody Get Up slaan ze de spijker op hun kop: “Everybody get up, we’re gonna have a good time.” Dat is één ding wat zeker is bij The Bellrays.