De muzikale loopbaan van Ed Kuepper begint begin jaren 70 bij de Australische punkband The Saints die al vrij vroeg naamsbekendheid opbouwen met album en titeltrack (I’m Stranded). Kuepper is al jaren niet meer actief bij de band, en start daarna The Aints op. De naam is afgeleid van een versleten drumvel, waar de S door veelvuldig gebruik niet meer zichtbaar is. Natuurlijk is dit een sneer naar oud teammaatje Chris Bailey, die als frontman nog steeds actief is bij The Saints, al klinken die tegenwoordig meer blues gericht, met in het verleden ook uitspattingen richting de folk. Kuepper bleef met The Aints meer het punkverleden trouw. Bleef zeg ik, want na actief te zijn geweest in de jaren 90, is het stil vanaf 1994, maar vorig jaar laten ze opeens weer wat van zich horen, en nu is er dan ook een nieuwe plaat. Als The Aints!, ja met uitroepteken slaan ze sterk met The Church of Simultaneous Existence terug. Meer punk nog dan op hun vorige werk, waar de invloed van grunge een grote stempel drukte, is het nu een watermerk van waar het ooit mee begon als The Saints. Niet dat de tijd heeft stil gestaan, maar de beginselen hoor je absoluut terug.

Het verslag van Ed Kuepper in het albumhoesje verklaart waarom het oud aanvoelt. De oorsprong van het materiaal is terug te vinden in de periode toen Ed Kuepper in 1969 op de middelbare school zat, en nog fantaseerde over het beginnen van een band. Het betreft de periode tot aan 1978, de eerste keer dat The Saints uit elkaar vielen, en hij een doorstart maakte met de band Laughing Clowns. Blijkbaar vindt hij nu de tijd gerijpt om zijn oceaan gevuld met restafval te recyclen tot iets bruikbaars en nieuws. Gevuld met muzikale informatie die je tegenwoordig niet meer terug kan vinden bij de hedendaagse streaming sites. Hij is zo aardig geweest om als bonus een cd toe te voegen waar het album als instrumentale versie op staat, een mooie toevoeging voor op een karaoke avond, maar hier wordt alleen stil gestaan bij de vocaal ondersteunende versie, want die is al indrukwekkend genoeg.

Red Ace trapt af met de sound van een bigband intro om vervolgens het rammelend punkgitaartje een geslaagde toevoeging te geven. Juist deze combinatie werkt erg verfrissend. Klinkt dit als een begin jaren 70 nummer? Nee, hier is echt wel langer over na gedacht, en heeft als goede wijn in de loop der jaren mogen rijpen, maar is wel representatief voor wat er nog meer in het vat zit. Titeltrack The Church Of Simultaneous Existence is een redelijk toegankelijke licht psychedelische smeltkroes, garage rock met jaren tachtig Paisley Underground invloeden, de blazers vervullen ook hier een prettige white soul achtige rol in.

Deze combinatie domineert ook bij het rustigere You’ll Always Walk Alone, waar er ook de prachtige donkere zang van Ed Kuepper heerst, om vervolgens op een gruizige manier te soleren op gitaar zoals alleen grootheden dat kunnen. Het up tempo swingende You Got The Answer laat weer een groot opgezet arrangement horen met onverwachte piano riedeltjes. Country Song In G is erg sfeervol, maar zeker geen standaard country nummer, mooi vorm gegeven door de gevoelige pianoklanken. De versnelling van het punkie Elevator ( A Song For Barking Lord Jeff) komt op het juiste moment, het start met een blues begin, waar de kenmerkende mondharmonica is vervangen door blazers, maar wat een soortgelijk resultaat oplevert, een heerlijke rauwe song.

Bij This Is Our Summer gaan we weer een stapje terug, geen gitaargeweld of opgefokte blazers. Winter’s Way pakt je met een old school swingend gevoel in, en sluit misschien nog wel het beste aan bij de muziek die The Saints in de jaren 80 neer zette, vrij toegankelijk allemaal. Blijkbaar heeft Kuepper zijn oude maatje Bailey nooit definitief uit het oog verloren.

Het ruigere S-O-S ’75 bezit wel degelijk de punkroots, en zou zeker de oorsprong kunnen hebben gehad in het genoemde jaartal, blijkt weer eens dat The Saints er vroeg bij waren, maar zo wordt de waarde van Australische acts in de muziekgeschiedenis wel vaker onderschat. Demo Girl heeft die slome, lompe bas van Peter Oxley die al pompend als stropende lijm de boel aan elkaar heelt, Kuepper klinkt hier zelfs sensueel, bijna als een verleider. Jazz in de stijl die hij misschien wel vroeger thuis in de gezinshuiskamer op de radio hoorde. De percussie van Paul Larsen Loughhead sluit het perfect af, al had zijn aandeel wat groter mogen zijn.

Goodnight Ladies (I Hear A Sound Without) is een oude logge locomotief die langzaam, maar zwaar op gang komt, en zich een weg baant door alles wat hij onderweg tegen komt. Het hypnotiserende psychedelische effect roept beelden op van garagebands die eind jaren zestig al van zich lieten horen. Wrang en bitter. Een fijne trip van ruim zeven minuten met daarin ruimte voor de soulvolle folky invloeden van de blazers. The Rise And Fall Of James Hoopnoch Eefil is alweer de afsluiter, met zelfs wat voorzichtige ska invloeden, maar dan in het terugkomende souljasje. Het gefluit geeft het een vrolijke Monty Python achtige flow.

The Church Of Simultaneous Existence is een avontuurlijke plaat geworden, die gedomineerd wordt door het gitaarspel en zang van Ed Kuepper, maar het aandeel van Eamon Dilworth, Rafael Karlen en Kyrie Miskin is met hun veelzijdige blaasinstrumenten van even groot belang. Je hoort wel oude garage rock en punk terug, maar het is zeker niet alleen de afwerking van oude ideeën geweest, daarvoor klinkt het net te fris en te hedendaags. Het is de soul die overheerst, blijkbaar zat er genoeg bezinning in de ziel van Kuepper, die hier eigenlijk terug grijpt naar een groot gedeelte uit zijn jeugd, die hier een plekje krijgt. Niks traumatisch, maar eerder ontstaan door het gebrek aan tijd door andere prioriteiten. Juist de veelzijdigheid spreekt aan. Wel qua comeback gezien de grote verrassing van 2018.