Niet altijd staat surrogaat liefde gelijk aan de schaarste van intiem lichamelijk contact, soms is die drijfveer er gewoon niet en zoekt men deze voldoening juist in het musiceren. Gitarist Cristal Ramirez groeit in het randgebied van het streng religieuze Utah op. Vanwege haar seksuele voorkeur voor vrouwen plaatst ze zichzelf daar buiten de maatschappij en bevredigt ze op jonge leeftijd haar behoeftes vooral om die ingehouden opgekropte emoties van zich af te schrijven. Die opgelegde uitlaatklep zekerheid wordt haar vertrouwde maatje, welke ze met haar drummende zusje Alisa Ramirez deelt. Niemand kan die door Cristal Ramirez geschreven songteksten beter formuleren en tot gehore brengen dan Cristal Ramirez zelf. Samen met de bevriende gitarist Katie Henderson en bassist McKenna Petty staan ze al drie albums voor puntige dromerige popsongs garant. Die feministische attitude ligt ondertussen minder sterk op de voorgrond. Het sociale politieke aspect is eerder reeds breed uitgesproken, de identiteitscrisis oorlog woedt nu vooral van binnen.

De I’ve Loved You for So Long romantiek staat voor die eeuwige betrouwbare liefde voor de muziek, maar is eerlijker en persoonlijker dan op het eerdere werk. Natuurlijk komen relaties wel aan bod, maar dan vooral als middel om juist via iemand anders je eigen schoonheden en innerlijke krachten te ontdekken. Een wisselwerking welke de grondbeginselen van een samenlevingsovereenkomst vormen. Ondanks de verschoppelingen positie behandelt I’ve Loved You for So Long tevens de geketende bakermat haat/liefde verhouding met Utah, waaraan Cristal Ramirez zich nooit wil en kan loskoppelen, want daar liggen de roots en de kernoorsprong van de lyrics. Staat voorganger Under My Influence nog volledig in de speelse funkende eighties synthpop gegrond, op I’ve Loved You for So Long is die serieuze ondertoon meer volwassen jaren negentig indierock gericht. Het zinloos aan huis gekluisterde Miserable is nog overduidelijk een Under My Influence outtake en straalt wel die onbezonnen jeugdigheid uit.

Het bombastische stuwende I’ve Loved You for So Long titelstuk leent desperate gitaarakkoorden van de postpunk beweging welke de melancholische invalshoek net dat extra zetje meegeeft. Toch wordt het aanstekelijke enthousiasme vooral door de vrolijk om zich heen slaande Alisa Ramirez gedragen, de katalysator van de ook al niet misselijke bijdrage van de baspartijen van McKenna Petty. Jammer dat de afronding van de track net wat rommelig kort door de bocht is, maar dat is ze vergeven. Een abrupte stoorzender waarin zeker winst te halen valt, ook bij Not The Same, Suburban Blues en Miserable trekken lomp roekeloos de stekker er te vroeg uit. Het opgefokte rauwe Girls Make Me Wanna Die is de wisselwerking tussen de onbereikbaarheid van een opgeofferde verboden liefde en het hierdoor vermoeid lopende fysieke contact. Uiteindelijk zitten we allemaal als een gebonden slachtoffer in onze deprimerende gemoedstoestand gevangen.

Het is allemaal zo troosteloos en bijna respectloos. Cristal Ramirez schreeuwt in de Attention aandachtarmoede om dat sprankje acceptatie. Als je in Solo de schuld bij anderen blijft leggen, sterf je uiteindelijk als een afgerukt muurbloempje aan een overvloed aan eenzaamheid af. Dat gevaar voor de aftakeling van de geestelijke gezondheid dragen ze in alle facetten uit. Tijden de tournee promoten ze de non-profitorganisatie Sound Mind, en gaat The Aces diepgaande gesprekken met fans aan om de kracht van muziek in positivisme om te zetten en die geamputeerde Stop Feeling anti sensitiviteit leegte te vermijden. Herkenbare tienerangsten conflicten welke door de ziekmakende godsdienstwaanzin en pijnlijke small town girl Suburban Blues van de conservatieve dorpelingen versterkt worden.

Die opgelegde paniekaanvallen ontstaan door de twijfel aan je eigen functioneren en de schaamte voor de weggestopte geaardheid. Always Get This Way distantieert zich van de daadwerkelijke persoonlijkheid die je wil uitdragen. In de zelfdestructieve boterzachte Person noise staat dan wel het individu centraal, het is de kunst om niet in egocentrisme te verzwakken. Not The Same, iedereen is anders, iedereen is uniek. Het ligt er bij de ik ben klein en jullie zijn groot en dat is niet eerlijk Younger afsluiter wel heel erg dik bovenop. I’ve Loved You for So Long maakt geen vuist en is zelfs amper in staat om voorzichtig de middelvinger uit te steken. Ik mis die fuck you pittigheid, waardoor ze mij niet voldoende overtuigen. Ik val dan ook buiten de doelgroep, dat speelt uiteraard ook een rol. I’ve Loved You for So Long is een aardig emotioneel tienerverdriet verslag welke zeker de nodige hoop kan bieden, ik voel het zelf dus minder.