The 1975 is een oubollige vintage bandnaam, en past perfect bij het vierkoppige in Manchester gevestigde gezelschap. Maar ook achter het klantvriendelijke zichtbare gezichtsbedrog van Being Funny in a Foreign Language schuilt een zwaar over de datum zijnde kern. Het verrottingsproces laat zijn sporen na en de mierzoete kristallen suikerlaag brokkelt in vastgekoekt ader verstoppend leedvermaak af, al heeft Matty Healy als op Notes on a Conditional Form geen gefrustreerde Greta Thunberg milieukrachtbron ter beschikking om de teleurstellende boodschap te versterken.

Zoals telkens bij het voorgaande werk het geval is, opent de plaat ook nu met een The 1975 titelstuk. Een nieuwe eerste alinea van een steeds maar dikker wordend muzikaal leesboek. Sprookjes beginnen nu eenmaal met Er Was Eens.. The 1975 voegt daar een kritische kanttekening aan toe. Matty Healy is een hedendaagse well-made yuppie, een gelegenheidsgebruiker en een apocalyptische romanticus die de schoonheid van het einde der tijden in de illusies der naïviteit bewierookt. The 1975 schetst een post corona scrapbook, waarin polaroid nostalgie de vergeelde pagina’s inkleuren, op een nieuwe bedekking aan hoop scheppende herinneringen wachtend.

Digitalisering en het kunstmatig ophemelen van een gekocht siliconenrijk plastic zelfbeeld. Opgeklopte perfectionering volgens het opgelegde idealisme, waar we ons achter een dikke laag aan nepnieuws en nep uiterlijk vertoon verschuilen. Het jaar 2022 is geen eenvoudige tijd om in op te groeien en dat beseft The 1975 maar al te goed. The 1975 is maar een getal, een zinloos nummer, geen hoofdprijs uit de loterij. Inwisselbaar voor een andere openingstrack van een andere The 1975 plaat. The 1975 is niet alleen tot een jaartal te herleiden, maar staat tevens voor een gemiddelde schoolgrootte of bedrijfssamenstelling symbool.

Het The 1975 titelstuk is vintage high school dramatiek, door jazzsoul saxofoon vrijpartijen opgeleukt. De track schetst het hedendaagse bestaan door de ogen van een zeventienjarige scholier waarin sociale media een unheimische hoofdrol vertolkt. Manipulerende zelfhaat om maar aan dat opgelegde ideaalbeeld te voldoen. Vluchtige strijkers arrangementen geven Part of the Band een hedendaags Glee popmusical glans mee.

De diepongelukkige folky When We Are Together heimwee song is in de New Yorkse Electric Lady studio opgenomen, en benadrukt nogmaals dat er geen betere plek als het vertrouwde thuisfront in Manchester bestaat. Happiness, wat is geluk anno 2022. Ben je gelukkig als iedereen in de omgeving je cool of aantrekkelijk vindt, of ben je gelukkig als je gewoon jezelf accepteert en uit jouw eigenaardigheden juist die positieve kracht haalt? Is Oh Caroline een lief onschuldig liefdesliedje of juist een laatste suïcidale noodkreet?

De onbevangenheid van het Club Tropicana vakantiebelevingsgevoel in een jaren tachtig cocktail mix met een vleugje jazzblazers onbezorgdheid. Looking for Somebody (To Love), de soundtrack van een foute tiener feelgood film. De Amerikaanse Droom met de wapenlegalisatie wetgeving, in een maatschappij waarin door middel van onderdrukking en verdrukking alles mogelijk is.

De bluesy All I Need to Hear avondsoulgospel is lekker sentimenteel kerstdonker en het vreugdevolle Ed Sheeran achtige Wintering lift ook op dat jaargetijde mee. De keerzijde van de pandemie, soms is het heerlijk om volledig op je partner aangewezen te zijn, en geeft dat isolement juist wat extra intieme geborgenheid. Onder actief toeziend oog van The Bad Seeds componist Warren Ellis hangt er een laagdrempelige shoegazer mist over About You heen en overstijgt deze het standaard beminnende niveau. Ondanks de talrijke zware onderwerpen is het observerende An Englishman in New York getinte Being Funny in a Foreign Language net te vrolijk om volledig te overtuigen.