Zangeres- en gitariste Thalia Zedek zat vroeger in de lekker donker klinkende Amerikaanse band Come. Samen  met mede-gitarist Chris Brokaw weefde ze lekkere noiserock patronen, terwijl een stevige, maar vaak ook tegendraadse ritmesectie er zeker niet voor onder deed. Over dat geweld zette ze vervolgens ene rockstrot op, die van donker en ingehouden naar fel uithalend ging. In de 90’s waren er nog wel meer van die eigenzinnige rockchicks natuurlijk, maar wij durven te stellen dat er maar weinig ana haar donkere intensiteit konden matchen. Misschien Carla Bozulich, destijds van The Geraldine Fibbers? Echt groot of succesvol was Come wellicht niet, maar ze hadden wel een trouwe en fanatieke schare fans. Terecht. Inmiddels doet Zedek al enkele jaren meer solo haar ding, met af en toe een samenwerking.

Op Fighting Season heeft ze min of meer een vaste band bij elkaar gekregen, met: gitaar, viool, piano, bas en drums. Daaroverheen zingt ze nog steeds met een donkere stem, maar zo krachtig of donker als vroeger wil het niet meer worden. Ze zeurt zelfs een beetje, over van alles en nog wat. Geen complexe of diepe teksten, maar ja, toch wel zeurderig, helaas. Vocaal nooit echt dreigend of spannend. Wel rauw, want in de loop der jaren is haar stem wel wat instabieler en rauwer geworden. Dat is dan weer een pluspunt.

Dat zeurderige wordt vaak versterkt door het trage tempo van de muziek. Net niet intens en traag genoeg voor slowcore, niet donker genoeg ook. Het zwalkt een beetje, vooral als die viool er zo langzaam doorheen zaagt. Eenmaal uptempo gaat het al een stuk beter, zoals op opener Bend Again waar ze gezelschap krijgt van haar Come gitarist Chris Brokaw en ook J. Mascis er nog even zo’n typerend solo achter plakt. Het is een lekkere binnenkomer. Zo kent het album wel meer krachtige momentjes, waar het allemaal precies lijkt te kloppen. Het beste voorbeeld vinden we op Fighting Season, waar gitaar, viool en piano er een lekker noisey en dissonant zooitje van maken en alles toch bij elkaar word gehouden door donderende drums. Helaas duiken dat soort momentjes te weinig op. Zo lijken Zedek en haar band hier bijna op een stelletje bejaarden die het “toffe kunstje” van vroeger willen herhalen. Het resultaat is helemaal niet slecht, wel saai en voorspelbaar.  Jammer, want zij die haar carrière beter volgen weten wel beter: ze is nog steeds in staat om te rocken en haar vocalen intenser te gebruiken. Niet hier, volgende keer beter.