De Amerikaanse songwriter- en countryartiest Terry Allen zal bij velen geen belletje doen rinkelen. Toch zal de liefhebber je terecht zeggen dat zijn 1978 dubbelalbum Lubbock (on everything) een bescheiden meesterwerk is vol verschillende genre-invloeden zoals rock, blues en folk naast natuurlijk de overduidelijke country.Daarnaast toonde hij zich een zeer zwartkomisch verhalenverteller. Betrekkelijk simpele verhalen, zoals ook bijvoorbeeld Raymond Carver die schreef, maar wel met een meer bizarre twist. Recordlabel Paradise of Bachelors heeft het al een tijdje hun missie gemaakt om deze albums uit de vergetelheid te trekken met mooie reissues. Maar nu is er sinds jaren ook weer een nieuw album met zijn uit voornamelijk familie bestaande The Panhandle Mystery band.

Dit album is een spirituele opvolger van Lubbock (on everything) en maar zeer losjes gebaseerd op Moby Dick, zo luidt de press release. Al bij opener Houdini Didn’t Like the Spiritualists knalt Allen er weer een zwartkomisch verhaal uit over Houdini die graag met zijn overleden moeder had gecommuniceerd, maar niet gelooft in alle kwakzalverij die hem wijs word gemaakt over de “geestenwereld”. “He Listened for his mother form the other side of the grave, but the more he listened the less she had to say”. Het politieke drieluik American Childhood lijkt aanvankelijk een beetje een “moetje” van een oude, cynische country hippie. Tot Bad Kiss verrassend scherp uit de hoek blijkt te komen over romantiek en uitgezonden soldaten: “did you enlist after we kissed. Was it that bad that you had to go. Bad Kiss!”Echt net zo bizar als het openingsnummer wordt het pas weer in City of the Vampires, waar een circus vol slapende vampiers s’avonds wakker worden om de clowns te vermoorden.

Toch is het allemaal niet zo scherp en grappig als op ouder werk. Zowel muzikaal als tekstueel gaat het ook allemaal een tandje langzamer. Dan is het maar goed dat Allen een goede band om zich heen heeft met vooral opvallend accordeon- en (slide) gitaarspel van bekende Charlie Sexton (onder andere bij Ryan Bingham). Grote focus op dit album licht echter bij het zangwerk van Shannon Mcnally, die dikwijls met Terry Allen n duet gaat en dat prachtig doet. In de zwoele soul van . All Those Blues Go Walkin’ By en de rokerige pianojazz van Harmony Two neemt ze zelf het voortouw en ook dat pakt prachtig uit.

Just Like Moby Dick is wederom een prachtig album geworden van Terry Allen. Noem het een leuke aanmoediging om terug te duiken in het verleden en zijn oude pareltjes te ontdekken. Ook al doe je deze plaat daarbij misschien wat te kort: tekstueel dikwijls scherp genoeg en muzikaal genre hoppend van blues, rock, cajun, folk, jazz en weet ik al niet meer met een vleugje altijd aanwezige country natuurlijk. Daarnaast is vooral die vocale bijdrage van Shannon Mcnally ijzersterk en memorabel. Ja, dit is gewoon weer prachtig van deze oude rot.