×

Recensie

Roots

21 juni 2022

Terry Allen and the Panhandle Mystery Band

Bloodlines

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Paradise of Bachelors

Bloodlines Terry Allen & the Panhandle Mystery Band Roots 4 Terry Allen and the Panhandle Mystery Band – Bloodlines Written in Music https://writteninmusic.com

Dat de bij fans en ‘kenners’ geliefde Texaanse artiest, schrijver en beeldend kunstenaar Terry Allen niet veel bekendheid geniet is nog steeds eeuwig zonde. Maar dat de man en zijn band ook tegenwoordig nog relevant zijn bewees Just Like Moby Dick in 2020, een bevreemdend conceptalbum over Moby Dick, vampiers, spiritualiteit en Amerikaanse familie perikelen. Dan is het maar goed dat platenlabel Paradise of Bachelors er een missie van maakt om ook de oude pareltjes uit de vergetelheid te trekken.Nu zijn zowel Smoking the Dummy als Bloodlines aan de beurt: releases die voorheen vooral te krijgen waren op een erg slecht klinkende cd compilatie uit 1997.

Qua band heeft Allen hier vrijwel dezelfde mensen om zich heen. Toch lijkt er op dit vierde album veel veranderd. Allereerst is er de productie, hoewel nog steeds gedaan door Loyd Maines, die een stuk voller en netter klinkt.  Het rauwe randje van Smoking the Dummy is er hier wel af. Aan de ene kant is dat erg jammer, maar aan de andere kant had dat rommelige, energieke stijlte van de voorganger hier ook niet gepast. Bloodlines is namelijk een meer ingetogen album geworden. Daar waar het woord ‘Bloodlines’ (bloedverwanten/bloedlijnen) wel degelijk als een overkoepelend concept gezien kan worden dat tekstueel steeds terugkomt.

Het beste voorbeeld van dat bloed vinden we op de afsluiter en de thematische brug naar het openingslied:  Bloodlines (II) waar de studio werd volgepropt met 25 familieleden en vrienden. Daaronder hun kinderen Bukka, Bale en Lioyd Maines zijn dochtertje Natalie Maines die nu allemaal zelf in de muziekscene zitten. Daarvan is Natalie waarschijnlijk het bekendst, die hoort nu bij The (Dixie) Chicks.  Het bloed voert ook langs de internationale banden en voorouders van Amerika. Een satire over de IRA horen we namelijk op Ourland, waar de kenmerkende Ierse fluit vergezeld gaat van ene haast clowneske hoempa.

Meermaals is er ruimte voor een flinke scheut Tex-Mex, waarvan Cantina Carlotta waarschijnlijk het beste voorbeeld is – een song die oorspronkelijk op debuutalbum Juarez stond. Het bloed en de wortels in het geloof horen we ook: zo is Gimme a Ride to Heaven een Little Feat-achtige slide gitaar truckersong met Jon Joe Ely, over  Jezus als lifter, die zin heeft in joyriden en alcohol. Vervolgens klinkt het voor zijn vrouw geschreven en met haar gezongen Oh Hally Lou zo verkouden (er wordt letterlijk steeds doorheen gehoest) dat er van een serieus te nemen gospel geen sprake meer is.

Een wat makkelijkere instapper voor de Allen-leek, door de nettere productie en thematisch sterkere thema’s. Dit vierde album heeft zoals gezegd een duidelijkere rode lijn en is daardoor makkelijker te volgen, zowel tekstueel als muzikaal. Alles is wat minder chaotisch en wild. Wat meer ingehouden. Zonder dat hij daar overigens concessies voor hoeft te doen, want Terry en zijn band blijven hier nog even gek en excentriek. Hoppend van genres alsof het niets is en abrupt wisselend van bloedmooie ballads (zie: Manhattan Bluebird, met een prachtige saxofoon) naar absurdistische satires. Toch wordt dat rauwe randje wel een beetje gemist. Maar prachtig blijft het!



  1. Bloodlines (I)
  2. Gimme a Ride to Heaven Boy
  3. Cantina Carlotta
  4. Ourland
  5. Oh Hally Lou
  6. Oh What a Dangerous Life
  7. Manhattan Bluebird
  8. There Oughta Be a Law Against Sunny Southern California
  9. Bloodlines (II)