Toen ik de eerste paar keer naar Hometown luisterde viel het kwartje niet. De zeer melodieuze poppunk was zo op het eerste gehoor iets te glad voor mij. Maar omdat ik de laatste tijd wat lui was met cd’s wisselen in mijn auto stond dit album soms hele dagen op repeat en dat heeft mijn mening toch in positieve zin beïnvloed. Niet dat ik het nu ineens een briljante cd vind, maar ik moet toegeven dat dit Canadese gezelschap wel verdomd goed weet hoe een liedje in elkaar steekt en er staan een paar echte pareltjes op.

Persoonlijk ben ik helemaal weg van het snelle First & Foremost. Een klasse song met een wel heel erg sterk refrein en lekker gitaarloopje. Tekstueel handelt ieder nummer over opgroeien, meisjes en het weggaan van meisjes. Niet heel origineel en daar schuilt ook weleens het probleem bij de muziek. Ondanks dat de band in staat is hele goeie liedjes te schrijven, is de diversiteit en met name de originaliteit wel eens ver te zoeken. De sound van de band heeft veel weg van collegabands als de latere The Ataris en middelmaat loert dan vaak om de hoek. Life Times, Every Day (ondanks de inbreng van Valerie Poxleitner) en Get So Far zijn daar voorbeelden van. Maar ja, daar tegenover staan ook Welcome To Wherever You Are en Windows.

Over het geheel gezien is Ten Second Epic een aardige band met een sympathiek geluid. Een album vol gitaarpop van een band die liedjes met kop en staart hoog in het vaandel heeft staan, maar nog iets te veel leunt op het typerende punkpop soundje waardoor ze nog geen eigen gezicht hebben.