Als kind van een legende heb je het toch vaak lastig. Dat geldt niet alleen in de sport (denk maar aan Jordi Cruijff), maar natuurlijk ook in de muziek: AJ Croce, Sean Lennon, Adam Cohen, Joe Sumner, om er maar een paar te noemen… Allemaal muzikanten die ondanks redelijke, goede of zelfs zeer goede albums toch in de schaduw van hun vader zijn blijven staan.

Hoe moeilijk moet het dan toch zijn, als zowel je vader als je moeder zijn gezegend met een door God gegeven muzikaal talent? Over zo iemand hebben we het hier namelijk: Teddy Thompson, de zoon van het grote folkduo Richard en Linda Thompson. Op zijn eerdere albums liet Teddy niet blijken dat dit een druk op hem legt. Die albums kregen dan ook telkens erg goede kritieken. En eigenlijk hoef je ook alleen maar de stem van Teddy Thompson te horen om dat te begrijpen. Die is namelijk echt geweldig. En nu dus weer volop te horen, elf nummers lang.

Fans hebben drie jaar moeten wachten op dit nieuwe album. Nu moesten ze dat eerder al eens nóg langer: na zijn debuutalbum in 2000 kwam Thompson namelijk pas in 2006 met het vervolg (Separate Ways). Daarna ging het sneller: in 2007 kwam hij met het coveralbum Upfront & Down Low en het jaar daarop dus met de voorganger van Bella, het album A Piece Of What You Need.

Het kost gewoon moeite om het te schrijven maar toch, Bella begint ronduit teleurstellend! Openingsnummer Looking For A Girl is een wannabe hip popliedje met een slappe melodie en vooral, met een Thompson-onwaardige tekst. “Ai,” is dan de eerste gedachte, “wat zegt dit over de rest?” Want zo’n opening is natuurlijk toch net als een eerste indruk die je krijgt van mensen: is die niet goed, dan zal diegene wel even extra moeite moeten doen om het weer goed te maken. We verklappen het maar meteen: Thompson dóet extra zijn best. Hij vervolgt deze uitglijder met tien nummers, waarvan het grootste deel goed is tot erg goed.

Om toch nog even bij het mindere te blijven (en zo positief te kunnen eindigen), ook het duet Tell Me What You Want, met Jenni Muldaur (juist, naast ‘zoon van’ is er ook de ‘dochter van’, van Geoff en Maria) is niet bepaald indrukwekkend. Net als Take Me Back Again (het nummer ervoor) doet het wat denken aan die Top Gun-nummers. U weet wel, die zoete en iets té bombastische liefdesliedjes uit midden jaren 80. Ook deze twee nummers zijn te vol gepropt met speelse geluidjes, die juist afleiden van de essentie van het lied.

Dat valt trouwens sowieso op, Bella kent veel instrumentale begeleiding. In vorige twee gevallen jammer, maar in andere gevallen wel een interessante meerwaarde. En in álle gevallen maken ze benieuwd naar hoe deze nummers ‘naakt’, in minimale bezetting zouden klinken. Over instrumenten gesproken, duidelijk hoorbaar komt ‘pa’ Thompson een paar keer voorbij, met zijn onmiskenbare gitaargeluid.

Het meest tot de verbeelding spreken de ballads en dan vooral vanwege die geweldige stem van Teddy. Gelukkig zijn er nogal wat van die ballads te tellen: zo is daar Delilah dat een mooie gedragen zang kent, hoewel ook deze tekst toch niet geweldig is. Even later komt Over And Over voorbij, muzikaal indrukwekkend en nu tekstueel goed. Door de mooie strijkers en een fijne akoestische gitaar neigt het nummer wat naar folk. Dan zijn er nog de mooi gedragen ballads Home en Take Care Of Yourself, op die laatste laat Thompson horen dat hij ook over een erg goede kopstem beschikt. Ja, qua zang is hij echt geweldig!

I Feel en The One I Can’t Have zijn net als de opener van het album meer uptempo popnummers, maar nu laat Thompson horen, dat dit ook gewoon gepaard kan gaan met een beter doordachte compositie en met een waardige tekst.

Bella gaat vooral over liefde en liefdesverdriet, wereldwijd natuurlijk het meest bezongen thema. Bijzonder is het wel om hier het verschil in kwaliteit te horen: de twee a drie nummers die tegenvallen doen dat met dezelfde grandeur, waarmee de rest (nogmaals, vooral de ballads) knalt van muzikale schoonheid.

Dat maakt dit wel een lastig album om sterren te geven. De vele plussen en paar minnen op een weegschaal leggend, komen we uit op 3,5. En daarmee dus zeker de moeite waard!