Er zijn maar weinig creatieve duo’s in de popmuziek die het zo slecht met elkaar getroffen hebben als Curt Smith en Roland Orzabal. Ooit zullen ze het prima met elkaar hebben kunnen vinden, anders start je geen bandje. Maar naar mate de jaren vorderden blijft de relatie zacht gezegd stroef. En dat is zonde, want als ze de neuzen dezelfde kant op krijgen, dan is het resultaat na al die jaren nog altijd erg fijn, getuige ook weer The Tipping Point, de eerste Tears For Fears in bijna 18 jaar.

Hun vorige was tamelijk ironisch Everybody Loves A Happy Ending getiteld, want het tweetal had het toen na jaren hommeles (en zelfs twee albums zonder Smith) weer bijgelegd en ging zelfs onder de noemer ‘eind goed al goed’ weer samen op pad. Maar de donkere wolken stapelden zich al snel weer op, zowel professioneel als privé. Reeds in 2013 werd al aan nieuw materiaal gewerkt, maar het kwam nooit echt lekker van de grond. Ondertussen verloor Roland Orzabal zijn vrouw aan kanker, waarna hij in een alcoholverslaving wegzakte. De relatie tussen de bandleden bekoelde dusdanig dat Smith weer tijdelijk vertrokken leek (Orzabal en de band repeteerden zonder hem voor de tour die in 2019 Amsterdam aandeed) en ergens in het proces is er ook nog een volledig album in de vuilnisbak beland en een manager met hommeles ontslagen. Dat The Tipping Point er überhaupt is gekomen mag een godswonder heten. Wie de promotionele foto’s bekijkt, ziet toch een soort gewapende vrede. Ze lachen wel, maar zitten meters uit elkaar. Dat is echt geen corona-afstand!

Wie de discografie van Tears For Fears bekijkt, zal niet anders dan moeten concluderen dat Orzabal en Smith er een eclectisch geluid op nahouden. Waardoor er niet één Tears For Fears ‘geluid’ bestaat. Van de koude wave op debuut The Hurting, via het productioneel meer naar pop verschoven Songs From The Big Chair en de neo-psychedelica op The Seeds Of Love naar de meer alt-rock benadering van reünieplaat Everybody Loves A Happy Ending, wordt op The Tipping Point een meer traditionele pop-rock benadering gekozen. Opener No Small Thing begint ingetogen en akoestisch en waaiert uiteindelijk rustig uit tot een fraaie sfeermaker. De titeltrack heeft en meer elektronische onderlaag, maar haalt zijn warmte uit de kenmerkende samenzang tussen Smith en Orzabal. Hier hoor je bij uitstek wat hun samenwerking, ongeacht het genre waarin ze opereren, zo bijzonder maakt. Deze kan zo aansluiten in het rijtje klassieke tracks van het duo.

Dat kan niet bepaald worden gezegd van Long, Long, Long Time, dat met lelijke moderne autotune-grapjes wordt ontsierd in de coupletten. Productioneel met je tijd meegaan is niet altijd een pluspunt. De refreinen, met gastvocalen van Carina Round, zijn overigens wel prachtig. Beetje een frustrerend nummer daardoor. Zeker omdat het verder wat snel vervliegende Break The Man laat horen dat moderne producties prima bij een ‘vintage’ geluid kunnen passen.

Op The Tipping Point werkt Tears For Fears her en der met songwriter en producer Sacha Skarbek (verantwoordelijk voor hits als You’re Beautiful van James Blunt en Wrecking Ball van Miley Cyrus, maar ook voor flink wat werk van Ilse DeLange). Die samenwerking pakt fenomenaal uit op de felle en opzwepende oorwurm My Demons, zonder meer het beste nummer op de plaat. Zeker omdat het geweldig contrasteert met het ijle Rivers Of Mercy dat daarop volgt. Deze yin en yang op exact het midden van The Tipping Point zijn bijna werkelijk een kantelpunt te noemen. Want het tweede deel start een stuk killer dan de eerste kant. Please Be Happy is een hartverscheurende (doch ietwat overgeproduceerde en daardoor net te veel op de emotie spelende) voorsprong op een afscheid. Het lijkt te gaan over het verlies van Orzabals vrouw.

Master Plan is vervolgens exact zoals in de tekst beschreven; ‘Lost between The Beatles And The Stones’. Had prima op The Seeds Of Love gepast (of op een Oasis b-kantje uit de 90s, wellicht is de titel ook gewoon en knipoog daarnaar), maar is daardoor eerder gedateerd dan tijdloos. De arrangementen voelen onderwijl wel als een warm bad, dus het is wel gewoon erg fijn luistervoer. End Of Night schiet met een aanstekelijke hook volledig de synthpophoek in, waarna de synthesizers voor de ingetogen afsluiter Stay in de studio mochten blijven staan. Hier zorgen ze voor afwisselend koude mist die uit de speakers rolt en een muzikale warme deken, daarmee andermaal de muzikale diversiteit van Tears For Fears onderstrepend, want The Tipping Point laat je op een volledig andere plek achter dan waar het album startte. Andermaal een bewijs hoe mooi het kan zijn als de immer botsende karakters van Curt Smith en Roland Orzabal gedurende enige tijd weer op dezelfde frequentie zitten. Laten we hopen dat dit The Tipping Point geen definitief kantelpunt richting een eindpunt is. Indien wel, is het een heel fijne finale.