Uit Leuven komt Tannhauser Orchestra. De band, die ook als Tannhauser door het leven ging, bestaat alweer bijna vijftien jaar. In die vijftien jaar bouwde de shoegazeband een aardige reputatie op, al bleef een echte doorbraak uit. Wellicht dat The Fade daar verandering in kan brengen; het is wellicht hun beste album tot dusver. De groep zette in 2015 met Veneralia als een stap vooruit en laat nu horen dat dat geen toevalstreffer was.

Vaste kracht binnen Tannhauser Orchestra is altijd Erick de Deyn geweest. Op The Fade wordt hij bijgestaan door Geert Janssens (sinds 2012 bij de band) en Loes Besieux, die al jaren verantwoordelijk is voor de inspirerende hoezen en die nu ook plaatsneemt achter de microfoon. Een song als Late In The Game krijgt hierdoor een mooie extra laag, naast de fijne gitaarpartijen en de stevige drums. Als Erick de Deyn later invalt is dit de finishing touch van deze mooie dynamische track.

De Britse shoegaze van eind jaren tachtig, begin jaren negentig komt terug in True Enough. En dat zorgt voor dromerige, bevrijdende sferen. Ook Yamahaze, aangevuld met gefluit, is een aangename zweeftrack. Tannhauser Orchestra houdt het gas er lekker op, net als op Feather en Time To Play, al werkt de band hier met temporisering en dynamiek. Het maakt deze songs, die al profiteren van fraaie, uiteenlopende gitaarklanken en atmosferische, soms meerstemmige zang, nog interessanter.

Tannhauser Orchestra is geen band die zichzelf in effecten verliest en vederlicht het raam uitzweeft. De band weet dromerigheid aan een stevig geluid te koppelen: opener Plain Jane klinkt vrij rudimentair en heeft een licht start-stop-karakter. Ook Sinking Ships, dat directer en compacter klinkt, is nog steeds weerbarstig. En Gift gaat van start als een ruwe, pakkende en opbeurende indiepopsong maar de band gooit er wel een lang uitgesponnen middenstuk in, om pas na ruim zes minuten af te sluiten.

Nee, ‘radiovriendelijk’ wordt het nergens op The Fade. Naar het einde toe is Three Little Birds de song die het meest ‘dichtbij’ komt: met een slepend tempo en De Deyn frontaal in de mix, is dit een beetje een vreemde eend in de bijt maar voor de balans op het album geen verkeerde zet. Maar ook dit is geen hit in de dop, al zou deze song in de jaren negentig ongetwijfeld op grotere schaal zijn opgepikt. Na dit zijsprongetje is het Deaf dat voor de finale zorgt. Machtig, jachtig en met een hoofdrol voor Besieux is dit een waardig slotakkoord van ruim negen minuten.

Het is mooi om te horen hoe Tannhauser Orchestra op The Fade al haar invloeden verwerkt tot een opwindend geluid dat uiteenloopt van ruw, stevig en rafelig tot dromerig, verfijnd en poppy en dat ook nog eens in prima songs giet. Hopelijk speelt het Leuvense trio zich dit jaar alsnog weer in de kijker, want dat er sinds pakweg 2014, 2015 een groeiend (festival)publiek is voor hun muziek, moge duidelijk zijn.