Tangarine
Wintersongs, The December Sessions
Eigenlijk is het te makkelijk om te beginnen met de opmerking dat ze al de Nederlandse Simon & Garfunkel worden genoemd. Dat roept namelijk iedereen al die iets over Tangarine kwijt wil. Toch is het ook raar om er níet mee te beginnen: de gebroeders Arnout en Sander Brinks lijken namelijk écht ‘eng’ veel op de twee Amerikanen.
Niet als je naar het hoesje kijkt van hun nieuwe cd Wintersongs – The December Sessions trouwens. Bij het zien van de krullen van de tweeling zou het eerder Garfunkel & Garfunkel zijn geweest. Nee, het gaat echt om de stemmen. Beter nog, om de samenzang. Daarmee moet ook meteen een waarschuwing worden gegeven. Zoals zo vaak is namelijk ook hier de kracht meteen de zwakte: hou je niet van het wat zoete geluid van Simon & Garfunkel, dan is het beter om uit de buurt te blijven van dit album. Hou je er wel van, dan hoort deze cd gewoon thuis in je muziekkast.
De schijf telt elf nummers. Op Dreamland na (vertaling van Droomland) zijn ze allemaal door de broers zelf geschreven. Knappe teksten die ook goed aansluiten bij de titel van de cd, die dus ook echt de sfeer heeft van een ‘winter-cd’. Teksten over howling wind, over winter snow falling outside en over the winter wind around your door dragen daar natuurlijk flink aan bij.
Het eerdergenoemde ‘wat zoete’ is waarmee Tangarine de cd meteen begint, met Beyond The Sake Of Sound. Het nummer zou wat later op de cd een betere plek hebben gekregen. Onder meer omdat het verrassender was geweest om níet meteen te beginnen met een Simon & Garfunkel-kloon. Beter hadden ze kunnen beginnen met wat nu het tweede nummer is, Carry Your Stones. Dat is lekker uptempo, begint met het prettige geluid van de banjo en het is ook nog eens een nummer dat een andere, minder gehoorde vergelijking oproept: met Al Stewart. Jazeker, liefhebbers van deze Schotse singer-songwriter (Year Of The Cat) zullen zeker ook vrolijk worden bij het beluisteren van deze cd.
Path Of The Climb roept zelfs herinneringen op aan béide eerdergenoemde vergelijkingen. Die aan Al Stewart komt nu niet alleen door de zang, maar ook door de saxofoonsolo in het nummer. Erg mooi… en verrassend!
Dat laatste woord vat eigenlijk alle kritiek samen: Tangarine is een band die niet voor niets in de finale staat van de Grote Prijs van Nederland. De jongens hebben waanzinnig veel talent én kwaliteit. Ze schrijven goede nummers en ze zingen prachtig. Maarrr, het mag wel wat verrassender. Met íets meer lef dwingen ze de (vervelende) recensenten om niet telkens over vergelijkingen met anderen te schrijven, maar meer over die vele eigen kwaliteiten. Dat Tangarine wel verrassend kán zijn, dat bewijzen de broers op Wintersongs, The December Sessions wel degelijk een aantal keren, maar toch net iets te weinig. Op de albums die ze nog gaan maken, mag dat dus nog veel meer. En laten we dan hopen, dat het nog heel veel albums gaan worden!