En daar duiken de woestijnrockers van Tamikrest op. Net als hun muzikale tijdsgenoten Tinariwen is Tamikrest ook een van die bands die mee de muzikale identiteit van de Sahara regio bepalen. Hun touaregrock blijft erg aanstekelijk. Op Kidal, de opvolger van het erg succesvolle Chatma brengen ze als vanouds een verhaal over rebellie en verlangen naar vrede en rust.

Kidal is de thuisbasis, de plek die hun jeugd mee heeft ingekleurd. De stad is meerdere keren veroverd, heroverd en als speelbal tussen met elkaar strijdende partijen misbruikt. Dat valt ook uit het artwork af te leiden. Een droog, woestijnachtig gebied waar de middelen om te overleven zo schaars zijn.

En zo komt het dat muziek niet alleen een uitlaatklep vormt, maar waar ze ook een vehikel is om een voor de hand liggende humane boodschap door te geven. De woeste rock rijmt dan ook met het rebelse protest van de rockers. Ze knallen er op volle vaart hun materiaal door, maar wijzen uitdrukkelijk op de noodzaak om de moeilijkheden van hun thuisland via muziek (o.a. War Toyed of War Tila Eridaran) te communiceren.

Ook Kidal is een smeekbede om hoop, om eindelijk eens vrede en rust te kennen in een gebied dat al jarenlang gebukt gaat onder oorlog, geweld en dergelijke meer. Het is een complex gegeven: langs de ene kant huldigen ze hun thuisland dat hen voedde en hen maakte tot wie ze zijn én willen ze die bijzondere plaats en gemeenschap vanzelfsprekend op hun eigen manier eren, terwijl anderzijds is er vooral tristesse en lijden te horen.

Met het openingssalvo Mawarniha Tartit, het afrofunky Wainan Adobat en Manhouy Inerizhan herinnert de groep aan haar eigen muzikale traditie, maar zet ze vooral tot bloedens toe het onrecht dat ze ervaren in de verf. De muziek is intens, passioneel bezongen en klinkt dan ook bijzonder meeslepend. Dat ligt deels aan de pakkende voordracht van frontman/spil Oasmane Ag Mosa, maar ook aan de stevig in gitaren gedrenkte begeleiding (Aghaly Ag Mohamedine en Cheick Ag Tiglia) van het hem omringende collectief. En dan zijn er die machtige, bluesy, aan Ry Cooder herinnerende gitaarslides, zoals tijdens Atwitas, die een extra laag sfeer aanbrengt.

De Afrikaanse bluesrock van Tamikrest blijft ook op het in Bamako door Mark Mullholland (Afro-Haïtian Experimental Orchestra) en David Odlum (The Frames, dEUS) opgenomen Kidal boeiend. In vergelijking met eerder werk schimmert er meer gelatenheid door, meer verloren hoop hetgeen zich uit in een folkier, soms zelfs naar country neigend groepsgeluid (Tanakra). Zo krijgen we een mix van rebelse rock en intense passages waarin de ontreddering en de lamentabele situatie in de thuisbasis Kidal bijna tastbaar wordt.