Tame Impala brengt iedereen van de wijs als ze na het hoog gewaardeerde Lonerism de psychedelische gitaarsound vervangen voor een elektronisch gerichte aanpak. Al is die omschakeling reëel gezien niet eens zo gigantisch groot. De nadruk ligt nog steeds op het hallucinerende effect, alleen is de instrumentatie op Currents totaal veranderd. De benadering is een stuk toegankelijker, en dat er een hitsingle in de geestverruimende lucht hangt is overduidelijk. Die cultklassieker wordt met Let It Happen geschreven, welke niet in de commerciële lijstjes terug te vinden is, maar wel door het alternatieve publiek de terechte waardering krijgt.

Voordat je het weet ben je alweer zo’n kleine vijf jaar verder als daar opeens het catchy Lost in Yesterday clubdier verschijnt. Met de heerlijke hoge zang van Kevin Parker en de funky elektronische beats passen ze perfect in die op dat moment heersende eighties revival. Feitelijk is de aanpassing minder groot, maar na de stilte vergeet men al snel dat ze een aantal jaar geleden voor dit geluid verantwoordelijk waren. Alleen was het toen een stuk vernieuwender, terwijl het nu voornamelijk mainstream is.

Hierdoor verwacht men veel van het nieuwe werk. Er is zelfs een driedeling bij de luisteraars waarneembaar. De die hards die stiekem op de sixties druggy gitaarklanken van het debuut hopen, de hedendaagse ravers die geheel los gaan op de meer dansbare Currents periode, en de net verworven fans die vooral nieuwsgierig zijn naar de band achter het lekker groovende Lost in Yesterday. Alle aandacht gaat in ieder geval naar The Slow Rush uit, waarmee al vrij snel in het begin van het jaar een van de grotere releases gepland staat.

De stotterende opstart problemen van One More Year krijgen een aangenaam mellow deephouse behandeling en worden hier juichend ontvangen. Het onverwachte speelse element is gelukkig nog overduidelijk aanwezig. Deze wordt echter bruut door de retro kopstem in Instant Destiny verstoord. Vanaf hier is het wel duidelijk dat Tame Impala niet meer met hun eerste platen gedistantieerd wil worden. Daarvoor in de plaats krijgen we trage baggy Posthumous Forgiveness begeleiding. Ook prima, maar zit ik hier echt op te wachten, nee dat niet.

Het is een feest der herkenning, want alles is al eerder gedaan. Helaas ook stukken beter. De veelzijdige kameleon is tot een hitmachine getransformeerd, waarbij de nadruk op de kleurrijke discosound uit de vorige eeuw ligt. Hier wordt duidelijk naar een rendabel pensioen toegewerkt. De uitspattingen zijn te verwaarlozen, maar met The Slow Rush maken ze hoe dan ook wel een memorabele plaat, waar ieder een mening over heeft.

Wat valt er verder over te zeggen? Een Radler is in de zwoele zomerdagen lekker verfrissend, maar is zeker geen pittig biertje. Die saaie voorspelbaarheid domineert hier ook. Met enkel een paar swingende oplevingen als Is It True en het licht symfonische It Might Be Time red je het niet. Voorzichtig durf ik toch wel te concluderen dat Tame Impala mij aardig teleurgesteld heeft.