Dat is wel even wennen zeg. Weg zijn die geweldige gitaren uit de sound van het Australische Tame Impala. Maar wat een overweldigende nieuwe sound is daar voor teruggekomen op Currents.

We hadden er op basis van het overweldigende debuut Innerspeaker (2010) en de geweldige opvolger Lonerism (2012) natuurlijk op kunnen rekenen dat Kevin Parker, het muzikale brein van de band, zich muzikaal zou blijven uitdagen. Maar dat Currents een zodanige breuk in sound zou zijn lag niet in de verwachtingen. Alle songs op deze derde Tame Impala zijn opgebouwd rondom synths en in eerste instantie is het puur Parkers stem die de Tame Impala herkenning geeft. Natuurlijk herken je vervolgens ook de songstructuren die we zo goed van Tame Impala kennen. De nieuwe sound heeft je dan al volledig binnengezogen.

Currents is tekstueel vooral een album over hartzeer. Veel van de teksten hebben de liefde en het verliezen daarvan (‘But I know that I’ll be happier/ And I know you will, too/ Eventually’) als onderwerp. Maar natuurlijk bevat het album ook weer de nodige, van Parker zo bekende teksten over eenzaamheid. Met de synths als basis, met toevoeging van zijn geweldige basspel (wat tjonge wat speelt Parker toch geweldig bas!) en drums klinken die teksten nog prominenter dan voorheen. Daarnaast weet Parker de soul in zijn stem op dit album nog meer diepte te geven. In een song als Cause I’m A Man klinkt hij soulfuller dan ooit. Wat een hit is die songs trouwens! Maar dat gevoel hadden we met die super catchy keyboardpartij van de eerste single Let It Happen ook al. Parkers samenwerking met Mark Ronson op diens (perfecte popalbum) Uptown Funk heeft dus duidelijk zijn sporen achter gelaten.

Wat Currents een geweldig album maakt is dat Parker exact weet waar hij de muzikale grenzen moet trekken. De sound is soms zo jaren 80 synthipop dat het heel snel de corny kant op had kunnen gaan maar hij ontwijkt de valkuilen. Currents is het meest pop klinkende Tame Impala album maar laat je daar niet door afschrikken. Met de tweede keer luisteren ben je de eerste huivering dat Parker met Currents de gitaren vrijwel heeft afgezworen en met synths is verder gegaan, helemaal vergeten en heb je alle songs al in het hart gesloten.