×

Recensie

Pop

23 juli 2022

Tallies

Patina

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Bella Union

Patina Tallies Pop 3.5 Tallies – Patina Written in Music https://writteninmusic.com

Als Cocteau Twins in 1997 besluiten om te stoppen, starten gitarist Robin Guthrie en bassist Simon Raymonde het prachtige Bella Union platenlabel op. Net als dat Ivo Watts-Russell op zijn 4AD label ze als beginnende band een kans geeft om zich te ontwikkelen, gunt het duo nieuw talent ook deze mogelijkheid. Ivo wordt in de openingstrack van Treasure bijna beminnend toegezongen, een van de grootste complimenten die een rockgroep hun producer kan geven. Schatplichtig aan dit voorrecht sluit Bella Union veelbelovende artiesten in hun armen, adviseert en begeleidt ze om tot mooie resultaten te komen.

Het uit Toronto afkomstige Tallies heeft diezelfde speels dromerige onbevangenheid als Cocteau Twins, dreampop genaamd. Vergeet niet dat dit tijdens het bestaan van Cocteau Twins nog maar een vaag begrip is en dat de Schotten aan de oorsprong van het geluid staan. Patina leunt erg tegen die jaren tachtig sound aan, en bezit met zangeres/gitarist Sarah Cogan een soort van verre Elizabeth Fraser nicht als boegbeeld. Patina heeft zelfs ook een echte typerende 4AD albumhoes. Houden hiermee de vergelijkingen op, zeker niet, maar dit soort groepen geven het bestaansrecht van het ondertussen grote Bella Union nog meer glans. Het zal voor het Canadese Hand Drawn Dracula lastig zijn om dit drietal na het gelijknamige debuutalbum los te laten. De gunfactor voor deze veelbelovende transfer is uiteraard een onbereikbaar lijkende droom welke hierdoor een bijna onrealistische waarheid wordt. De Europese muziekwegen liggen binnen het bereik, al blijft Hand Drawn Dracula wel voor de Canadese markt het aanspreekpunt.

Sound technisch maakt het weinig uit, op songs als Heaven Touch, Memento en Wound Up Tight (leg Madonna’s Ray Of Light er maar eens naast) zit een gewaagd pophit randje. Verder zorgen voornamelijk Graham Walsh (toetsenist bij Holy Fuck) en bandlid Dylan Frankland voor die gehoopte producers verfijning. Kluizenaarsdepressies sluiten Sarah Cogan van de buitenwereld af. Heart Underground duisternismigraines versterkt door het coronabeleid. No Dreams of Fayres is een veilige agorafobie song, contactgestoord bijna. De luchtige zang en vriendelijk gestemde muziekomlijsting botsen met de dramatische woordenvloed over leegte en eenzaamheid. Heart Underground heeft dat manische van het Robert Smith werk, opgewekt als een toegankelijke The Cure track. Helden die zoveel positieve invloed op het Tallies geluid uitoefenen. Hier en daar zit er nog wat wegpoetsbare Wound Up Tight shoegazer gruisruis op.

Achter elke sterke frontvrouw staat een goede band, en dit is ook bij Tallies het geval. Dylan Frankland zorgt voor glinsterende watervallen gitaarlijnen, drummer Cian O’Neill hakt een doorgang in het dichtbegroeide sprookjesbos en laten we er gemakshalve maar vanuit gaan dat Graham Walsh met zijn muzikantenbagage achtergrond Tallies daarin het nodige advies geeft. Natuurlijk leven we niet meer in 1984, het is toch heerlijk om eventjes dat gevoel te herbeleven, opnieuw jong te zijn. Kan ik door dat sentiment heen luisteren? Nee, maar wil ik dat eigenlijk wel? Wil ik niet gewoon verwend worden door exact dezelfde beleving als een eerste keer naar bands als The Sundays, The Cranberries of de een of andere weemoedige druilerige Schotse regenstadgroep te luisteren. Tallies klinkt absoluut niet Canadees, en dat zal hoe dan ook zeker de opzet zijn. Patina is net wat minder avontuurlijk, een voortkabbelend zijriviertje zonder overdreven sterke stroomversnellingen.



  1. No Dreams of Fayres
  2. Hearts Underground
  3. Wound Up Tight
  4. Catapult
  5. Heavens Touch
  6. Special
  7. Memento
  8. Am I the Man
  9. When Your Life Is Not Over