Een heel verrassend album kan Get On Board, het samenwerkingsalbum van muzieklegendes Taj Mahal en Ry Cooder zeker genoemd worden. Vooral als je beseft dat dit inderdaad een remake is van het legendarische Get On Board album van blues legenden Sonny Terry en Brownie McGhee uit 1952. Tegelijkertijd weet je dat juist deze twee muzikanten als geen ander een nieuwe fascinerende twist aan dat legendarische album kunnen gaan geven.

Bijna vergeten dat Ry Cooder en Taj Mahal in de jaren zestig samen in The Rising Sons speelden. Dat was dus voordat ze beiden op eigen kracht hun magnifieke eigen carrières van de grond kregen. Natuurlijk kwamen de mannen elkaar in de afgelopen zes decennia onderweg nog wel eens tegen maar van echt samenwerken kwam het pas toen het idee van de Get On Board remake ter sprake kwam.

Met Mahal op zang, harmonica, gitaar en piano en Cooder op zang, gitaar, slide, mandoline en banjo en Cooder’s zoon Joachim (die de rol van Coyal McMahan op het originele album op zich neemt) op drums en bas is de basis al net zo sober als het origineel. En juist deze muzikanten weten uit zo’n setting het optimale te halen. Zijn gewend van weinig heel erg veel te maken.

Het beluisteren van Get On Board doet je beseffen hoeveel Mahal en Cooder nog steeds muzikaal te geven hebben. Natuurlijk heeft dat te maken met de traditionele muziek die ze spelen maar het plezier en de gretigheid om muziek te maken spat nog steeds van de groeven. En die verouderde stemmen passen deze blues songs natuurlijk al net zo goed. Een voordeel dat deze muzikanten op jonge leeftijd al ‘oud’ klonken natuurlijk.

Verpakt in een hoes gelieerd aan het origineel hebben Cooder en Mahal een flink aantal songs van dat originele album, dat als bijtitel Negro Folksongs By The Folkmasters had, opgepakt en daar enkele net zo pakkende songs aan toegevoegd. De andere tracks komen van andere Sonny Terry albums.

De ruwe blues die Terry en McGheen op het originele album lieten horen, de zogenaamde stompin’ blues, wordt slim gemeden. Die is al vastgelegd. Cooder en Mahal treffen de sfeer in een net zo los en spontaan klinkend geheel op hun zo bekende eigen manier. Er wordt haast nonchalant fantastisch gespeeld en het spelplezier spat van de opnamen.

Vanaf de ruwe openingsklanken van openingstrack My Baby Done Changed the Lock on the Door openbaart zich een super aanstekelijk album dat juist door het spontane en traditionele karakter optimale charme uitstraalt. En met prachtsongs als What A Beautiful City, Deep Sea Diver, Packing Up Getting Ready To Go en Corn Bread , Peas, Black Molasses ben je gelijk verkocht natuurlijk. Anders wel door dat geweldige gitaar/slide intro van Pawn Shop Blues.

De tijdloosheid van de songs wordt door Mahal en Cooder optimaal benut om er na zeventig jaar wederom een fascinerend meeslepend album mee af te leveren. Songs die soms zo simpel van structuur lijken, daar moet je natuurlijk wel precies de juist sfeer in treffen. En dat is exact wat deze twee rasmuzikanten, die altijd precies datgene gedaan hebben wat ze wilden, optimaal snappen.

Wat een groot genot deze twee helden de songs van Terry zo te horen oppakken. Het levert een album van grote schoonheid op dat even tijdloos als indrukwekkend is. Zo’n album om ongemerkt volledig stuk te draaien.