SX ofwel sex, zo is schijnbaar de bedoeling dat het uitgesproken wordt, maar dan kom je met een beetje googelen natuurlijk nooit bij dit Belgisch tweemansproject uit. Er is afscheid van de drummer en de extra keyboard speler genomen. De kern bestaat nu uit Benjamin Desmet en Stefanie Callebaut. De naam klinkt futuristisch, zoals jaren geleden bij Computer Love ook het geval was. De boodschap is min of meer hetzelfde. Door de ontwikkeling op internet en de virtual reality speeltjes, kiest deze snelle maatschappij steeds meer voor een niet visuele partner. Eros lijkt geschreven te zijn vanuit een kunstmatig gecreëerde persoon, die uit een denkbeeldige fantasiewereld probeert te ontsnappen. Een hedendaagse erotisch sprookje, waar Stefanie zich in de vorm van een door een computer bestuurde hologram als een moderne kleine zeemeermin aan een aards bestaan probeert te koppelen. Klonk de elektronica in de jaren 80 nog afstandig en steriel, tegenwoordig lijkt het net alsof ook de keyboards een ziel en emoties hebben gekregen. I, Robot van Isaac Asimov, vertaald naar het heden.

De jonge onschuld van het Arche debuut is verdwenen en heeft bij het derde album voor meer diepgang plaats gemaakt. Natuurlijk is Stefanie Callebaut bijna tien jaar ouder, en klinkt ze begrijpelijk een stuk volwassener. Eros is het verlangen naar elkaar, maar verwacht geen standaard liefdesliedjes. Eigenlijk wordt bij vrijwel elke track de liefdesdaad beschreven, om het maar netjes aan te geven. Het gevoel en zelfs de lichamelijke reactie die het letterlijk, zoals het gekreun in Falling, en figuurlijk oproept. Dit is een plaat voor intieme momenten, waar SX zich geheel aan de erotiek overgeeft. Over hun relatie doen Desmet en Callebaut erg geheimzinnig; of we hier daadwerkelijk met minnaars te maken hebben, laten ze in het midden. Maar de softe muzikale vormgeving van Desmet sluit wel perfect bij de verwoording van Callebaut aan. Eigenlijk best vreemd dat er juist daar niet open over gesproken wordt, terwijl ze tekstueel zichzelf wel helemaal bloot geven. Op de Real Life momenten dat ze uit de sensuele roes ontwaken, en er ruimte lijkt te komen tot de realiteit, klinkt het muzikaal gelijk een stuk harder. De muziek openbaart zich hier als een stoorzender, en ook de zang is gelijk een stuk wantrouwiger. Zo ook bij het meer dan geweldige The Dancers, waar het allemaal wat duisterder, gedurfder en gevaarlijker klinkt. Door die combinatie waarin alles op zijn plek valt, openbaart zich de beste albumtrack van de plaat.

Eros heeft niet zo’n pakkende single als Black Video van het Arche debuut, maar verder spreekt de plaat in zijn totaliteit meer aan. Thematisch is het hier tot in de puntjes uitgewerkt. Wat we voorgeschoteld krijgen is dan niet een volledige maaltijd, alleen het lekkere toetje, maar wel inclusief de slagroom en de kers. Soms wil je ook alleen genieten, en ontremd los gaan. Eros is daar een goed verslag van. De basis ligt in de jaren 80 en sluit aan bij de synthpop uit deze periode, maar verder zit er ook een flinke dosis darkwave in verwerkt, hier en daar ondersteund met wat triphop en new age van ongeveer 10 jaar later. Het laat zich leiden tot een mooi harmonisch geheel.