De muzikale geschiedenis van deze soulbrother gaat terug tot 1954 als hij op zijn twaalfde debuteert als Little Jerry Williams met HTD Blues een hitsige jumpblues. Tot halverwege de jaren zestig blijft hij actief in het R&B circuit, ‘Llittle’ is er onderweg afgevallen. Ondertussen bouwt Williams een reputatie op als producer, in ’68 werkt hij voor de Atlanticstal en is als songleverancier actief. Geïnspireerd door LSD en Frank Zappa besluit hij zich het alter ego Swamp Dogg aan te meten. Voortaan verwerkt hij sociaal en politiek geëngageerde thema’s met psychedelische ervaringen in een broeierig southernsoul stramien waarin sporen terug te vinden zijn van R&B en countrysoul. De impact van Total Destruction To Your Mind wordt nimmer geëvenaard maar de opvolgers Rat On! en Cuffed, Colored and Tagged vormen onmiskenbaar een fraai drieluik in het soulgenre.

Swamp Dogg blijft ook na de jaren zeventig actief en vindt onderdak bij Alive Natural Sound dat naast reïssues van ouder werk nieuwe langspelers uitbrengt The White Man Made Me Do It sluit aan bij zijn sterkste werk uit de vroege jaren zeventig.  Op Love, Loss and The Autotune, de voorganger voor het Joyful Noise-label experimenteert het avontuurlijke soulbaasje met elektronica , hip hop en pop.

Op de hoes van de nieuwe langspeler poseert Swamp Dogg met fraai western pak inclusief zwarte Stetson en dat is geen toeval , hij was al sinds zijn jeugd fan van onversneden country en leverde in de jaren zeventig  in samenwerking met Gary Us Bonds met Don’t Take Her (She’s All I Got), een hit aan voor Johnny Paycheck. De versie van Dogg leunt evenals de machtige opener Sleeping Without You Is A Drag  sterk aan bij de countrysoul uit  het diepe Zuiden. De inbreng  van Justin Vernon( Bon Iver) op gitaar en toetsen is daarbij niet te onderschatten.

Er resten overigens nog duidelijke referenties naar het soul en R&B verleden, het op funky ritmiek gebouwde Good, Better, Best en Family Pain een uitgesproken anti drugs statement. Eveneens opmerkelijk zijn de momenten waarin hij geflankeerd wordt door John Prine’s  krassende zang in Memories en de afsluiter Please Let Me Go Round Again, een duet met de betreurde troubadour.

“A good song don’t care who sings it”,croont  het soulbaasje, op respectabele leeftijd toont Swamp Dogg overigens nog eensduidelijk aan dat hij het nog steeds in de vingers heeft met  I’D Rather Be Your Used To Be”, clever songwerk dat bovendien als vanouds imponeert in diep doorvoelde uitvoeringen.