De driekoppige bassistloze band Swain, herboren uit de assen van de Utrechtse hardcore punkband This Routine Is Hell, opereert sinds vorig jaar vanuit Berlijn en hoopt met de derde plaat The Long Dark Blue ‘hernieuwde grungehoop’ te brengen. Na het briljante en keiharde album Howl uit 2013 geen gemakkelijke opgave, maar Swain mag trots zijn. De grunge wint inderdaad steeds meer terrein ten opzichte van de hardcore punk, maar ook die schemert in veel nummers duidelijk door, vooral dankzij de woeste schreeuwvocalen (Faze Me, Hoping For It). In genoeg nummers kleuren de twee genres elkaar echter perfect.

Liedjes als Half Asleep – Half Awake, Kiss Me Hard, Secrets Inside bevatten ondanks de rauwheid ragfijne gitaarmelodieën en meezingrefreinen. Hoogtepunt is het Pixies-achtige It’s a Strange Way Down (The Underwater Song), waarin alles bij elkaar komt.

Afzonderlijk zijn niet alle liedjes even sterk, maar ze vloeien perfect in elkaar over en zo nodigt The Long Dark Blue uit telkens opnieuw te draaien.