Suuns, het afgestoten bastaardkindje van de Canadese postrock scene. Net wat minder eigenzinnig dan Godspeed You! Black Emperor, maar tevens uit het kunstzinnige broeinest afkomstig welke vanuit Montreal de wereld met die typerende dwarsheid stigmatiseert. Zelfs het toegankelijkere Arcade Fire maakt zich aan een overdosering van dit unieke geluid verbredende talent schuldig. Wat zit er toch in dat grondwater van de aan het Ottawa gelegen eiland die ook als ondergrondse stad op allerlei opzichten aan elkander verbonden is. Zo strak zit die complexe muziekwereld als een steeds verder in de knoop rakend netwerk verweven. Het pompende hart door het zwaar experimentele Godspeed You! Black Emperor gevormd, de aderlijke vertakkingen door het zuurstofrijke Arcade Fire gevoed met daardoorheen sluipend de stollende drab van Suuns.

Het fundament van de toekomst legt men in het verleden, het ligt daar diep begraven om het vervolgens op een passend moment uit te broeden. Suuns bevindt zich op de digitale krautrock snelwegen van de autoloze zondagen uit de jaren zeventig. Melodieus, langzaam er overzichtelijk. Met vertraagde ademende ritmes die hier nog aansluiting met de latere elektro psychedelica zoeken. Stroperig en plakkerig als overjarige zoete bijenhoning welke je met ingehouden geluidssamplers verleiden en hypnotiseren. Een kruistocht welke in omgekeerde richting vanuit het oneindigende sterrenstelsel aftrapt om in een vrije val de afslag richting de harmonieuze orkestrale seventies erotiek te nemen. Dansbaar, sensueel, uitdagend, met aaibare saxofoonfragmenten. Uiteenvallend om vervolgens in een sample massa aan Franse filmische pulserende beats samen te klonteren.

Stoffig, maar ook onbeholpen stuurloos, afwachtend tot de emotieloze ronddolende robotzang gedwongen wordt om aan de verhardende maatschappij deel te nemen. De vocalen zijn karakters zonder ziel en empathie, noodgedwongen naar een stukje inlevingsvermogen zoekende. De zwartwit gekte van het heden in kleur weergegeven. Duistere opzwepende tripgoth welke in een surrealistische verdwalende The Blair Witch project nachtmerrie ontaardt. Demente, alsmaar rondjes lopende herhalingspatronen. Zwaar hypnotiserend als een in het hoofd repeterend boodschappenlijstje, verzandend in een onoplosbare cryptogram. De overbelastende informatie wordt vervolgens in prikkelende slaapdeuntjes gereset.

De grenzen van de soepele zintuigenervaring worden tot verontrustende signalen opgerekt die in de maandelijkse berustende sirene overgaan. Deze is ondertussen zo ingeburgerd dat het gevaar geruisloos zijn gang gaat. Gestructureerd, maar dan wel volledig op de hoede om de aanval af te dwingen. Alarmfase 1, de wereld disfunctioneert op de rand van de afgrond. Suuns werkt ziekelijk verslavend met verdovende injecties welke op je duizelingwekkende gemoedstoestand inwerken. Mechanische parasieten controlerend door de Ben Shemie, Liam O’Neill en Joseph Yarmush drie-eenheid. De stille getuigen die hun instrumenten in The Witness laten spreken.