In een genre dat piekte kort na de inhuldiging van Juliana verwachten we al jaren geen vernieuwing meer, maar genieten nog volop van albums die bulken van de sterke nummers. Het debuut van Supersonic Blues Machine is er zo een. Lance Lopez, Fabrizio Grosso en Kenny Aronoff zijn drie oude rotten die hun sporen in de muziekscene ruimschoots hebben verdiend. Die ervaring betaalt zich dubbel en dwars uit op dit album waar het spelplezier vanaf spat.

Niet alleen de nummers maken van West of Flushing, South of Frisco zo’n fijne luisterervaring, maar ook de verrukkelijke gastbijdragen. De heren hebben een uitgebreid netwerk want de lijst gastmuzikanten bestaat uit de crème de la crème van de hedendaagse bluesscene.  De snarenplukkers die meewerkten aan dit album zijn Billy Gibbons, Warren Haynes, Chris Duarte, Eric Gales, Walter Trout en Robben Ford.

De band ontstond in 2012 toen zanger en gitarist Lance Lopez naar Los Angeles vertrok en bassist en producer Fabrizio Grossi ontmoette. Er was meteen een muzikale klik en de nummers rolden er bijna vanzelf uit. Drummer Kenny Aronoff was een bekende van Grossi en sloot zich direct nadat hij was gevraagd bij het duo aan. Aronoff bracht een hele historie met zich mee want hij werkte eerder met artiesten als John Mellencamp, Smashing Pumpkins, Meat Loaf, John Fogerty en Joe Cocker.

Het idee om zoveel gastmuzikanten uit te nodigen werd geïnspireerd door bands als The Who en The Rolling Stones die begin jaren zeventig ook hun vrienden uitnodigden in de studio. Die aanpak sprak hen erg aan. ”Bring back the spirit of camaraderie between musicians,” verwoordt Lopez. Grossi voegt daar aan toe: “The importance was to have close friends on the record to have that natural and authentic quality to it. We could have done a record that was jam packed of famously random guests, but we didn’t want to do that that’s not the idea. It’s not a guest record, those guys are part of our family and just happened to show up on that song, these guys will always be part of our life, they are so important to the sound of Supersonic Blues Machine.”

Het album is over de hele linie uitstekend en de gastbijdragen maken het sterke basismateriaal nog net wat beter. Luister bijvoorbeeld naar het ontspannen Remedy waar Warren Haynes (Gov’t Mule, ex Allman Brothers Band) het gitaarwerk naar een hoger niveau tilt. Dat kunstje wordt herhaald op Can’t Take It No More door een andere gigant uit het genre: Walter Trout. Eric Gales tovert een Hendrix achtige solo uit de hoed op Nightmares And Dreams. De band koos ervoor om een cover op te nemen van Ain’t No Love (In the Heart of the City) van Bobby ‘Blue’ Bland. Die naam zal weinig mensen wat zeggen want het nummer is vooral bekend geworden door de coverversie van Whitesnake en al decennia lang vaste prik in de setlist van die band. Op Let It Be horen we de altijd subtiele Robben Ford aan het werk. Dankzij zijn bijdrage kan het dertien-in-een-dozijn-liedje toch van begin tot eind boeien.

West of Flushing, South of Frisco is een schijf waaraan veel bluesliefhebbers heel wat uurtjes luisterplezier zullen hebben. Laten we hopen dat dit trio de komende jaren nog veel meer albums van dit niveau uitbrengt.