Het duurde even maar eindelijk hebben zangeres Elizabeth Fraser en partner Damon Reece dan hun eerste EP uit onder de naam Sun’s Signature. Vijf tracks waarop alles samenkomt waar we op hoopten.

Het is onderhand alweer vijfentwintig jaar geleden dat Cocteau Twins ermee stopte en de weinige muzikale signalen die zangeres Fraser daarna naliet waren op één hand te tellen. Al was haar bijdrage aan Massive Attacks Teardrop in 1998, dus vlak na het verscheiden van Cocteau Twins, gelijk wel een legendarische.

Ze bracht nog wel wat solosingles uit (Underwater in 2000 en Moses in 2009) maar het was uiteindelijk een bijdrage aan de door Anohni (Antony Hegarty) samengestelde Meltdown van 2012 in de Londense Royal Festival Hall die haar weer even frontaal in de schijnwerpers plaatste. En daarna werd het weer stil, op wat bijdragen aan albums van Oneohtrix Point Never en Sam Lee na.

Samen met haar levenspartner Damon Reece werkte ze ondertussen aan de tracks die nu op Sun’s Signature terug te vinden zijn. Drummer Reece was de leider van de band die ook al op de optredens op de Meltdown te horen waren (en waar hij zijn toenmalige Spiritualized maatjes Sean Cook (gitaar) en Martin Shellard (gitaar) voor uitgenodigd had). Reece werd meer en meer de sound engineer van de songs. Een muzikant die volledig snapt wat Frasers stem nodig heeft om te gloriëren.

Verrassend genoeg opent de eerste EP van Fraser en Reece, met een opgefriste versie van Underwater. Een prachtige nieuwe versie waarop de bijzondere vocalen van Fraser je gelijk weer zo hard bij de lurven grijpen dat je exact weet waarom je deze de afgelopen jaren zo gemist hebt. In de juist songzetting is geen stem zo mooi als die van Fraser.

Het op Underwater volgende Golden Air is een majestueuze herkennismaking met één van de allermooiste stemmen uit de popmuziek. Wat een geweldige track is dit en wat een prachtig gitaarspel van gitaarlegende Steve Hackett! Inderdaad de gitarist die Genesis in hun beginjaren samen met Peter Gabriel (waar Fraser ook mee samenwerkte voor zijn Millenium concerten rond de eeuwwisseling) zo bijzonder (en legendarisch) maakte.

Het filmische Bluedusk is zowaar nog mooier. Ingetogen en atmosferisch startend met pauk, piano en hemelse zang waar een wel heel fraaie warme elektronische gloed overheen valt. Met harp, fagot en fraai vervormd gitaarspel trekt de song fascinerend op. Fraser klinkt mooier dan ooit. Een nieuwe klassieker.

Het langgerekte Apple is al net zo ingetogen en belachelijk fraai. Over prachtig gitaarspel van Hackett zingt Fraser haar fascinerende elastische melodielijnen mooier dan je ze ooit hoorde. In de verdubbeling van haar stem wordt alles nog weer mooier. De onwaarschijnlijke kracht van Cocteau Twins in de kracht van haar leven met Reece als muzikaal architect en Hackett in een glansrol.

Make Lovely The Day, wederom voorzien van prachtig akoestisch gitaarwerk, is de droomafsluiter van de briljante B-kant van de EP. Majestueus hoe Fraser deze song met haar wel heel fraai gerijpte stem naar de eeuwigheid zingt. Zo kaal, zo ontroerend mooi. ‘See him rise and make lovely the day’.

Vijf tracks waar we een eeuwigheid op hebben moeten wachten. Vijf tracks die nu hartvervullend optimaal binnenkomen. Een EP die eeuwig op de draaitafel mag blijven liggen en ook na 1000x draaien nog niets van haar emotionele waarde zal verliezen. Vijf van de mooiste songs die je zeker dit jaar, maar ook veel langer, zal horen.