Tijdens haar tienerjaren in het Compton district van LA worstelt ze al met een uitzichtloze alcohol- en drugsverslaving en wordt ze van school gestuurd. Sunny is als kind verslingerd aan de riffs van AC/DC, ze blijkt evenmin ongevoelig voor de dramatiek van Motley Crüe en daar komen snel Bad Brains en X bij. Zo verzeilt ze in de punkrock met uitsluitend akoestische gitaren in handbereik is haar eerste band Anus Kings een buitenbeentje in de plaatselijke scene van LA, maar ze speelt vaak op de promenade Venice Beach.

Gaandeweg sluipen rurale countryblues en folk invloeden naast uitgelaten gospelelementen in het repertoire. Sunny relativeert die rootsinvloeden enigszins. Sunny refereert naar buitenstaanders, eerder Daniel Johnston dan de gelijknamige bluespioniers Robert en Rocky Erickson. Die muzikale transformatie wordt geïllustreerd op de voorgaande langspelers die ze samen met drummer en producer Harlan Steinberger in zijn Henhouse Studio assembleert.

Onlangs verkaste ze naar Nashville. Daar komt Anarchist Gospel tot stand tijdens een hectische periode, de breuk met haar woelige verleden en de dood van haar vader. Producer Andrija Tocik inviteerde eerder goed volk in de Bomb Shelter zoals Caitlin Rose, Josephine Foster en Riley Downing,The Deslondes legden er al hun werkstukken vast en onlangs werd Ian Noe gesignaleerd op die ondertussen vermaarde stek. Tocik helpt de zangeres, die zichzelf onveranderlijk met akoestische gitaar begeleidt en ondersteund wordt door een band met John James Tourville van The Deslondes en Chris Pierce, door de openhartige tracks.

Vanaf het door de gospelchants van het dameskoortje met Maureen Murphy en Allison Russell en de beverige harmonica van Chris Pierce aangedreven Love’s Death Bed en het aanstekelijke, ritmische No Reason waarin een innerlijke verscheurdheid schuilt, worden we genadeloos bij het nekvel gegrepen: ‘Good intentions that you keep, don’t change the fact that you’re a beast.’

Shelter and Storm verhaalt de struggle for life in turbulente omstandigheden van menig lotgenoot, op de banjo van Dave Rawlings herhalen stemmen de zin ‘When the humans are away’ in een bezwerende mantra. Zo komen we bij het meer berustende I Got No Fight dat op een wolk van vibrafoon en farfisa drijft. Met die song worstelt de met Covid besmette Sunny War zich uit een donkere, eenzame periode. Het samen met harmonicaman en Pierce gecomponeerde en gezongen Swear To Gawd is een oprechte smeekbede voor een mogelijke uitweg.

Pedalsteel, orgel en gitaartjes sturen het zweverige Earth aan. Het sober geïnstrumenteerde New Day toont de intrinsieke kracht van Sunny War, ze komt opvallend dicht bij Joan Armatrading evenals met het van Ween geleende Baby Bitch. Het vormt overigens samen met Van Hunt’s Hopeless, hier met meeslepende backing van Pierce, Murphy Russell gedebiteerd, een zeldzame cover passage. Na het wrange, opdringerige Test Dummy  krijgen we nog de tedere ballade Sweet Nothing. ‘Don’t you work yourself to death, take a break from the man-made hell’, stelt Sunny onomwonden in Whole, de afsluiter van dit wonderlijke, openhartige werkstuk.