Na een succesvol debuutalbum, Welcome To Condale, heeft de Amerikaanse band Summer Camp een nieuw album. In de twee jaar tussen de albums is er een EP verschenen waarin het vrolijke zich meer richt op de synthpop. Dit is terug te horen op Summer Camp en het werkt goed.

Het eerste nummer van het album heet The End. Het lijkt te duiden op een afsluiting van hun vorige album en hun oude sound. Hoewel de sound niet erg veel is veranderd, is er wel degelijk een kwaliteitsverschil: de band is gegroeid sinds Welcome To Condale en dat is maar goed ook. De catchy effecten en melodieën werken goed. Summer Camp laat daarna hun versie van een disconummer horen: Fresh. Met typische disco klanken en ritmes is het een mooie ode aan de jaren 70.  Met Crazy creëren ze de vrolijke synthpop waarmee ze bekend zijn geworden. Het zorgt voor flashbacks aan bands zoals Alphabeat en consorten: opgewekt en zorgeloos.

Keep Falling en Two Chords zorgen dat Summer Camp iets experimenteler wordt. Veel invloeden uit de huidige Engelse dance scene lijken voorbij te komen en zorgen voor een verrassende sound. Met het nummer Fighters verrast de band pas echt. Een dramatisch nummer met zware synthesizersounds en een piano in mineur. Zangeres Elizabeth Sankey laat hierin direct merken dat zij geen simpel pop zangeresje is, maar een zeer sterke stem heeft en divers is. De rest van het album bevat veel verschillende klanken. Van dramatische, langzame nummers, naar ogenschijnlijk simpele, typische popnummers. Het lijkt soms iets te simpel, alleen zodra er op alle effecten en verborgen ritmes wordt gelet, zie je dat er erg veel werk in heeft gezeten.

Summer Camp is een album waarin de vooruitgang van Summer Camp duidelijk te horen is. Een album dat misschien niet helemaal logisch klinkt vanwege de diversiteit in stijlen, maar dat stuk voor stuk goede nummers bevat. Ze hebben een album gemaakt met een nummer voor elke emotie, maar vooral van alle positieve. En zo moet er ook naar de band gekeken worden: vrolijk, zorgeloos en gedreven.