Laat ik er maar geen doekjes om winden. De kans dat Aporis opgepakt wordt is groter vanwege die naam die daar met sierlijke letters op de zijkant staat aangegeven; Sufjan Stevens. De man die vriend en vijand verrast met het alle kanten op stuiterende Illinois hoogtepunt. Normaal is het dan wel klaar, al overtreft de gevoelige singer-songwriter zichzelf zowat met het persoonlijke, zachtere Carrie & Lowell. Een familiare haat- liefdesplaat, die zich op het leven van stiefvader Lowell Brams en moeder Carrie richt. Gebukt gaande onder psychische stoornissen zoekt die laatste het heil in drugs om het voor haarzelf allemaal draagbaarder te maken. Een zwaar bestaan waar ze zichzelf steeds verder de vernieling in helpt. Uiteindelijk overlijdt Carrie aan de gevolgen van maagkanker.

De droefenis die je als hulpeloze nabestaande te verwerken krijgt, brengt Sufjan steeds dichter bij Lowell Brams. Ondanks dat het huwelijk al strandde toen Sufjan nog een schoolkind was, blijft hij Brams als katalysator zien die hem aanspoort om zich in de muziek te verdiepen. Heel bijzonder, omdat er geen biologische verwantschap is, en Brams voornamelijk in zijn vroege jeugd een prominente rol in het gezin vervult.

Soms zit de emotie zo diep dat deze niet door teksten op te roepen is. Het is te gevoelig, en de getraumatiseerde, blijvende wonden hechten zich beter aan een instrumentale aanpak. De behoefte om hier een vervolg aan te geven wringt ook bij Brams. Als sfeermaker lijkt het erop dat zijn muzikale bagage het uitgangspunt is waaruit er gewerkt wordt. Aporia is een volgende stap in het rouwverwerkingsproces, gebundeld in fragmentarische ambient passages.

Als Asthmatic Kitty labelbaas heeft Brams alle vrijheid om de opnames wel of niet openbaar te delen. Uiteindelijk kiest hij om het Music for insomnia vervolg toch uit te brengen. Aporia bestaat uit dierbare persoonlijke stukken die in 10 jaar tijd worden opgenomen. De sfeer is dromerig en duister, waardoor overduidelijk voelbaar is dat de geest van Carrie er als een onrustige dolende ziel verloren ronddwaalt.

Door de mediterende spirituele werkwijze is het een zoektocht naar het moment dat innerlijke rust en zelfreflectie in elkaar overgaan, het punt van verlossing. Slopende percussie is tot het gevecht te herleiden maar is tevens de lichtere tint in het geheel. De sobere toon wordt door duistere hallucinerende triphopeffecten en psychedelische new age soundscapes gevoed. Het biedt troost maar roept ook vragen op. Om zo onbevooroordeeld te blijven wordt de leegte niet met confronterende woorden ingevuld.

Aporia is niet gemakkelijk, niet toegankelijk en zeker niet commercieel. Een meesterwerk? Dat niet, al mag het wel als een cruciaal keerpunt beschouwd worden, waarbij de waarde pas op langere termijn in te schatten valt. Aporia is zo’n album welke vroeger door teleurgestelde boze kopers naar de platenzaak teruggebracht werd om vervolgens jaren later van deze impulsieve actie spijt te krijgen.