Het is de herfst van 2014 als de uit California afkomstige singer-songwriter Angelo De Augustine met beperkte middelen in eigen beheer zijn Spirals of Silence debuutalbum uitbrengt. Niet echt een plaat die massaal wordt opgepakt, maar waarmee hij wel de aandacht van Sufjan Stevens trekt. Onder zijn hoede verschijnt op het door Sufjan Stevens opgestarte Asthmatic Kitty label Swim Inside the Moon. Gezamenlijk werken ze aan de single Time die vervolgens op zijn derde studioplaat Tomb terecht komt.

Vanwege persoonlijke omstandigheden gaat Sufjan Stevens daarna met zijn verdriet aan de slag en verwerkt met stiefvader Lowell Brams op het indrukwekkende instrumentale Aporia het overlijden van zijn moeder Carrie. Een lastig te plaatsen geheel welke totaal niet in het verlengde van het zachte dierbare Carrie & Lowell ligt. De dood speelt tevens de hoofdrol op het loeizware Convocations rouwproces, waar hij de vijf rouwfases op indrukwekkende wijze in een tweeëneenhalf durend onbegrepen hoogstaand werkstuk vorm geeft. Tussendoor maakt hij het elektronische met flarden noise gevulde The Ascension.

Als men zich er bij neerlegt dat de periode van prachtige groots opgezette toegankelijke albums definitief voorbij is, en dat men geen meesterwerken als de bombastische musicalsfeer van Illinoise, het folky Seven Swans en eerder genoemde Carrie & Lowell verwacht verschijnt nu A Beginner’s Mind. Dit samenwerkingsverband schets dezelfde benadering, maar ontwijkt netjes die privé omstandigheden, waardoor Sufjan Stevens net wat afstandiger dan op zijn latere platen overkomt.

A Beginner’s Mind van het gelegenheidsduo Sufjan Stevens en Angelo De Augustine is geïnspireerd door een soort van nostalgische gevoel welke het huren van een gedateerde Betamax Moviebox oproept. Het tweetal organiseert samen legendarische filmmarathons. De aanpak is dus vrij simpel. In de nacht een film kijken, en daar vervolgens in de ochtend een song over schrijven. Totaal geïsoleerd van de buitenwereld, sterk in het verdovende doodsklokkenspel van de demonische Hellraiser gevangenis The Pillar of Souls neergezet.

Het koppel kiest hier voor klassiekers uit de jeugdjaren van Sufjan Stevens zoals The Thing ((This Is) The Thing) , Der Himmel über Berlin (Reach Out), The Silence Of The Lambs (Cimmerian Shade), The Last Wave (Lost In The World) en Mad Max (Murder And Crime), aangevuld met oudjes als Night of the Living Dead (You Give Death A Bad Name) en All About Eve (Lady Macbeth In Chains) en recenter werk als Bring it On Again (Fictional California).

Sufjan Stevens gaat vocaal al aardig de hoogte in, maar heeft zeker bij lange na niet het bereik van de bijna maagdelijke vitale vrouwelijkheid die diep in Angelo De Augustine verscholen zit en zich prachtig in het Beginner’s Mind titelstuk openbaart. Zijn toepasselijke Reach Out engelenzang streelt en vloeit ademloos met het herkenbare stemgeluid van Sufjan Stevens samen. Twee gelijkgestemde zielen die hun eeuwigheid voor een aards bestaan verruilen. Iconische helden en lugubere gestoorde personages, publiekelijk met dezelfde sterrenstatus erkent. De Cimmerian Shade angst tot een berustende objectieve waarneming teruggebracht.

Gouden regenboog luisterliedjes waarbij de vergankelijkheid van de schoonheid centraal staat. De aftakeling van het verouderingsproces, het beest dat heimelijk naar perfectie verlangt, en de onschuld van onbesmette tienerjaren. Dromerige eigen interpretaties van bestaande klassieke verhalen, veelal sprookjesachtig, soms in de zwaarte van de dood uitblinkend; het gecentraliseerde uitgewerkte Convocations thema. Prachtige verstillende folk met hier en daar bij het vintage getinte Back to Oz een regenval aan elektrische gitaarakkoorden en duister onvoorspelbaar in het grillige You Give Death a Bad Name.