Na twee albums die conceptueel en muzikaal geweldige Kunstwerken (jazeker, met hoofdletter ‘K’) vormen, gooit Suede het op hun negende album Autofiction over een ogenschijnlijk andere boeg. Ze noemen het zelf hun ‘punkalbum’ en gezien de meer ongepolijste vorm is dat begrijpelijk. Ze schuiven muzikaal echter regelmatig meer richting de ‘post punk’ en feitelijk wordt Autofiction bij herhaalde luisterbeurten steeds meer een logische vervolgstap op voorganger The Blue Hour.

Dat zit enerzijds in de teksten, die – getuige de titel van het album – steeds autobiografischer worden en daarmee de lijn van de voorgangers voortzetten. Het zit echter ook in de manier waarop de plaat zich ontwikkelt. Waar het aanvankelijk meer als een verzameling liedjes klinkt, vallen de stukjes elke luisterbeurt meer op hun plek en wordt Autofiction toch ook weer een geheel dat sterker is dan de som der delen.

En dat is knap, want die delen zijn afzonderlijk ook geweldig. De galmende opener She Still Leads Me On is even opwindend als aanstekelijk en weet ondertussen tekstueel direct op de emoties te schieten. Nummers als That Boy On The Stage en 15 Again zouden in mindere handen gênante mijmeringen van middelbare mannen aan hun jonge jaren worden. Suede weet echter hoe ze dit soort nummers exact de juiste jeugdige branie mee moeten geven om daar tegelijk een volwassen en melancholische draai aan te geven. Punk? Neh… maar wel de drive die daarbij hoort.

Wat eveneens opvalt is hoe frontman Brett Anderson experimenteert met frasering en voordracht. Soms zit hij tegen spoken-word aan (in het hoekige Personality Disorder bijvoorbeeld), soms kruipt hij in vocale hoeken die we niet eerder van hem hoorden (het fraai melancholische Drive Myself Home) en weer op andere momenten durft hij met ouderdomspiepjes en kraakjes rauw uit de hoek te komen (in het majestueuze It’s Always The Quiet Ones).

Onderschat daarbij de kracht van de rest van de band ook niet. De geweldige ritmesectie (Mat Osman met zijn uit duizenden herkenbare zoemende bas en stille kracht Simon Gilbert op drums) houdt de boel in het gareel, of ze nu een gejaagde sprint inzetten (de enige échte punksong Shadow Self) dan wel volop de emotie gaan zitten (het prachtige What Am I Without You? – had ook zo op Night Thoughts of The Blue Hour kunnen staan). Ondertussen geeft Neil Codling met zijn bijna terloops te noemen toetsenpartijen elk nummer subtiel maar altijd raak de juiste sfeer mee en blijft vooral gitarist Richard Oakes op meesterlijke wijze het geluid van Suede domineren.

Bijna dertig jaar na het debuutalbum en na twee albums die gelden als absolute piekmomenten in hun oeuvre, krijgt Suede het op Autofiction voor elkaar om andermaal een nieuwe uithoek van het door henzelf gecreëerde muzikale universum uit te diepen. Dat doet de band vol overgave en zonder enige terughoudendheid. Waardoor je zodra de laatste tonen van de bombastische meegalmer Turn Off Your Brain And Yell wegsterven direct nog een rondje wil in het volle besef dat deze band niet alleen slijtvast is, maar ook gewoon nog altijd steeds weer een beetje beter wordt.