Ambitie is het woord wat Submotion Orchestra, de fascinerende band uit het Britse Leeds op hun verrassende tweede album laat horen. Ambitie met een hoofdletter A en Ambitie als heerlijke Ambitie.

Hun eersteling Finest Hour was een verzameling geweldige songs, gezongen met de verrukkelijke stem van Ruby Wood en de jazzy trompet van Simon Beddoe als kenmerkende handelsmerk. Dat alles gedompeld in de lekkerste en diepste bass en percussie die je, je maar wensen kan. Finest Hour groeide zo hard op je in dat er al snel geen houden meer aan was. Live in de bovenzaal van Paradiso groeiden de songs uit naar nog veel beter. De grote doorbraak leek voor de deur te staan. Het wachten op nieuwe songs werd beloond met de zeer aanstekelijke single It’s Not Me It’s You vlak voor de zomer en het briljante en sfeervolle Blind Spot in augustus. Vooral die tweede single creëerde grote verwachtingen voor hun tweede album Fragments.

Heerlijk haaks op het debuut is het net verschenen Fragments echter geen gemakzuchtig vervolg met publieksklappers geworden maar een prachtig sfeervolle verzameling songs. Vooral het eerste gedeelte van het album, met uitzondering van het heerlijk stuwende Thinking, is opvallend ingetogen, waardoor de stem van Wood en het geweldige vakmanschap van de muzikanten optimaal uit de verf komen. Vooral in songs als Snow en Sleepwalker is de groei van de band optimaal te horen. In het tweede gedeelte van het album, vanaf het super spannende instrumentale Bird Of Prey, gaan de tempo’s omhoog en komt het heerlijke ultralaag van de bass en het super ritmische percussietandem optimaal naar voren. Hoewel in dragende songs als Eyeline en Fallen juist ook weer grote hoogtepunten te vinden zijn.

Tracks als Eyeline, Fallen, het supervette Thousand Yard Stare en ook albumafsluiter Coming Up For Air zullen tijdens de optredens gaan uitgroeien naar absolute live klassiekers. Fragments is wederom een album dat diep onder de kruipt en je niet meer loslaat.