En dan, met de hele marketingmachine, weet ineens de hele goegemeente het, Stromae is er, gezond, wel én met z’n nieuwe plaat. Hij riep het al klaar en vloeiend om via luidsprekers in de Brusselse metro en eerder nog ook, du jamais vu, via het Franse nieuwsjournaal. Stromae die er interviewsgewijs L’ Enfer helemaal uitzong en daarmee ook zijn donkerste gedachten rond depressie en eenzaamheid.

En inderdaad, Stromae’s ster schittert met deze derde. Het is wel wat anders, jazeker, maar het licht is even fel als voorheen. Negen lange jaren na het verschijnen van Racine Carrée in een intussen gewijzigde muzikale context. In Brussel trapte hij meteen ook zijn Multitude-wereldtournee af, maar neem Stromae’s tour around the globe ook meer dan letterlijk. Hypersonische pop, meeslepende hiphop, bonkende reggaeton, ‘t zit er allemaal in, maar muzikaal voert hij op Mulititude zijn fans vooral de vijf continenten rond. Soundscapes door hem in de verste culturen gedetailleerd opgezogen, met tal van exotische ritmes en stijlen, polyfonie, Turkse hobo, Chinese viool, doedelzakken, clavecimbel of Boliviaanse charango-gitaar, de meest curieuze instrumenten, vaak zelfs in een en hetzelfde nummer. En dan ook Dirk Brossé’s honderdkoppig orkest in tal van songs, orkestraties in plaats van de vele samples voorheen. Multitude, echte veelheid dus, alles in de mix. Multitude bovendien op de cover, met één extravagante Stromae voor evenveel continenten. Even toepasselijk was bijna de naam Folklore, maar toen was net een ondeugende Taylor Swift hem voor.

Stromae dus, wat een durver. Doet in zijn muziek nooit wat je spontaan verwacht en weet precies daardoor zijn vernieuwende impulsen door te geven. Was al even met Franse rappers gaan samenzitten, met Billie Eilish en Coldplay ook. Maar toch, waar is hier dan de hit-jukebox op deze derde? En ook de dancelawine is uitgebleven! Al heeft de man helemaal niet stilgezeten en is ie muzikaal alleen nog maar gegroeid. Stromae nu, hij en zijn muziek, zeven jaar na zijn laatste optreden : hij intussen 37 en z’n sound nog universeler.

Verhalen over eigen lief en leed, ze kleven aan de man en ze overstijgen hem tegelijk tot het allesomvattende. Emoties in evenveel songs en alles zo sterk geladen. Naast het genoemde, diep persoonlijke L’ Enfer is er vooral dat rauwe, met Afrikaanse beats en koorzang overladen overlevingsnummer Invaincu als voorbeeld, Stromae rappend over het verdomde antimalariamedicijn dat hem jarenlang terug naar af serveerde, met de lichamelijke uitputting en burn-out die hem geestelijk ondermijnde en het onheil dat hem uiteindelijk toch niet kleinkreeg. Triomf daarom in de met blazers van Brossé’s orkest gevulde finale.
Die gevoelige depressiviteit van L’ Enfer zit evenzo in de afsluitende tandemsongs, het wanhopige Mauvaise journée versus het vrolijke Bonne Journée. Vergelijking van het water in het halflege glas in de ene song en in het halfvolle in de andere en daarna toch maar de waarde van optimisme onderlijnen. Spreidstand die met het positieve Bonne Journée dus passend de vreugdevolle slotnoot oplevert, het einde ook van een met Cheese en Racine Carrée alles samen schitterende maar vrij bedrukte trilogie.

Stromae is family man geworden, dat wil hij ons laten horen. Op een Braziliaans dansframe is C’est Que du Bonheur vrolijk en feestelijk, hij beschrijft er het wel en wee als kersverse papa. Ondanks braaksel en kakluiers, twijfels en opofferingen, zindert toch recht uit z’n ziel het “Ik heb je het leven gegeven, je hebt het mijne gered”.

Stromae blijft zijn echt gemeende betrokken zelve bij het uitstrooien van geëngageerd sociale boodschappen. In Santé, met de geest van Cesaria Evora en haar swingend Kaapverdisch orkest vermengd in pop-elektro, gaat er een sociaal hart onder de riem voor alle horeca-werkenden en andere kampioenen van de ergste uren, die hoe dan ook in de achtergrond voor andermans zorgeloos leven opdraaien. Blijkt het dan vooral een ode aan Rosa, zijn eigen huishoudster. In de prachtige prostitutiesong Fils de Joie, kruipt hij tegelijk weer even in de huid van de cliënt, de pooier, politieagent en de sekswerker’s zoon, moeilijk onderwerp, maar origineel en fraai verpakt in een melodieuze topsong, met Stromae croonend als Charles Aznavour zelve.
Net zo kritisch, het Oosters klinkende Riez, of hoe ieders dromen zo verschillen naargelang sociale status. De dualiteit van de have’s en have-nots, het dromen over het onbereikbare.

Stromae, ook observator van liefdesleven en relaties in de echte of virtuele wereld. La Solassitude, drijvend op zwoele percussie, over de verveelde vrijgezel, galant maar o zo routineus in al zijn wergwerp-escapades. Pas Vraiment, in een Zuid-Amerikaans sfeertje, over ongezonde, fake sterrenrelaties, louter gebaseerd op populariteit en hyperberoemdheid, maar ook hier even apart bekeken vanuit diverse ogen : man, vrouw en de fanbase. Het bijna akoestische Mon Amour dan, over die man en z’n zielig proberen vergeven te worden van het (zoveelste) overspel.
Déclaration, lieflijk eerbetoon aan de vrouw, in culturen zo vaak alleen voorbestemd om te baren, of anticonceptie te nemen, als werkende doorgaans ook als mindere gehonoreerd en die in haar leefwereld vooral nog heel veel geduld wordt opgelegd.

Multitude is een plaat die de vele facetten van een flamboyante persoonlijkheid etaleert. Rastalent dat met veel souplesse unieke, ontroerende, betoverende wereldmuziek samenpuzzelt en inhoudelijk stoffeert met verhalen van grote herkenbaarheid. Wie de man ooit live aan het werk zag in zijn vlekkeloos geregisseerde shows ziet nu al met welke behendige lenigheid hij de sound van deze derde in nieuwe wervelende choreografieën zal omzetten. Kleurrijk, complex schouwspel, als verbluffend levende clips. Want Stromae, da’s niet alleen alias van die kleine Brusselse Belg Paul Van Haver, het is evenzeer een wereldwijd erkend keurmerk van een intussen hele grote Maestro.