Steven Troch Band – Rhymes For Mellow
Rhymes For Mellow Minds
What’s cookin’ in the Belgian Blues kitchen? Wel, Steven Troch Band heeft een nieuw album uit! Steven Troch is naast blues brother Tiny Legs Tim een van de sterkhouders van de jonge Belgische bluesgeneratie die vooral bevolkt wordt door heren op leeftijd zoals blueslegende Roland Van Campenhout en Little Jimmy / Don Croissant.
Het bluesgenre ligt commercieel gezien lastig. Niet zelden wordt het bestempeld als oude rakkers onder elkaar die hun vaak stokoude blueshelden willen imiteren en kopiëren. Dat geldt zeker niet voor de drieënveertigjarige Steven Troch, die ondanks zijn relatief jonge leeftijd over ruime ervaring beschikt. Hij is een oudgediende die de bluesstiel verkende en verder verfijnde bij Fried Bourbon en zo in aanraking kwam met de allergrootsten in de blueswereld zoals onder meer Charlie Musselwhite (die eerstdaags een nieuw album met Ben Harper uitbrengt). Dat leverde hem naast grote waardering en een reeks prijzen ook talloze contacten op. Zo groeide hij als mondharmonica-speler uit tot een van dé meest prominente figuren in de Belgische blueswereld, naast Roland Van Campenhout en collega schuifsmoelspeler Steven De Bruyn.
Zijn huidige, achtkoppige begeleidingsband bestaat deels uit Belgische, deels uit Nederlandse muzikanten. In de kern zijn dat gitarist Little Steve, de uit Terneuzen afkomstige bassiste Liesbeth Sprangers (die ook washboard bespeelt) en drummer/percussionist/marimbaspeler King Berik. Dit kwartet wordt nog aangevuld met een resem gastmuzikanten en die zijn niet van de minsten : Bruce James zet zijn piano en hammond ten dienste van de groep op Troubled One en Walk Away. Daarnaast werden ook wat saxofonisten (alt/tenor) gerecruteerd zoals David Loos, Nicolas Talbot en JB Biesmans. En Bird Stevens levert wat handclaps en chants op het heerlijk pittige Rabbit Foot Trail.
Samen met hen nam hij het nieuwe Rhymes For Mellow Minds op, waarop blues, roots en ambachtelijke singer-songwritersmateriaal elkaar vinden. Op deze dertien tracks tellende set horen we Steven Troch Band een staalkaart geven van eigen kunnen, zowel op het niveau van technische beheersing als op het vlak van songschrijven.
Dat levert een prima schijfje op dat ondanks de variatie aan bluesverwante stijlen en genres toch heel consistent aandoet. Bovendien zorgt de Steven Troch Band op dit zonder al te veel poespas opgenomen album voluit voor sfeer en ambiance. Aan de basis van dit album ligt, zoals de titel al weggeeft, het spel met goed in het oor liggende ritmes en rhymes. Het knappe is dat Troch zich niet altijd strikt tot de blues pur sang houdt, her en der ontwaar je immers ook roots, R&B, swing, jazzy accenten (de intro van White Line Express) en gospelinvloeden.
In het oog springen de catchy bluesriffjes en motiefjes van Little Steve, zoals de kwieke, frisse opener The Short End gelijk duidelijk maakt, al is er ook de solide ondersteuning op drum, bas en aangelengd met zwierige, uit de losse pols vocals. Die compositie zet meteen de toon voor dit fijne album waarop de goede vrienden onder elkaar sfeer duidelijk aanwezig is. Een rustieke stijl van vormgeving maar met moderne, hedendaagse tinten. Zo beklemtoont de hoes het pleziergehalte. En dat hoor je ook duidelijk terugkomen in de muziek.
Hoor hoe in Bad Taste en Mister Jones mee dankzij het percussieve van spel van King Berik een funky, maar zwoel Tom Waits sfeertje opgezocht worden. Going To Dagobah kenmerkt zich door een pittige, dansbare drive en verwijst dan gek genoeg weer ergens naar het universum van Star Wars. Zo wordt duidelijk dat de invloeden soms ver reiken en dat deze bende ook wel houdt van het luchtige. Dat merk je ergens ook aan Long, Long Beard dat een aanstekelijk ritme en wijsje naar voren schuift en tezelfdertijd aanleiding geeft tot een dansje. Dat doet ook het wat nostalgische 15 Minutes dat een grote sprong terug in de tijd maakt.
De grote aandachtstrekker is natuurlijk ook dat heerlijke harmonicaspel van Steven Troch, die sterk het geluid van dit album mee bepaalt. Toch merk je ook dat dit album net ook de sterktes van zijn begeleidingsband naar voren brengt en dat onder meer tijdens tracks als Vertigo waarin je wat robuustere bluesrock ontwaart en en het mooie Bedroom Eyes dat een zalig wiegend ritme en knappe vocals mengt. Naar het einde krijgen we nog de bluesy heartbreak song Rain Rain en het afscheid met Walk Away (let ook op de fijne outro).
Dat alles maakt van Rhymes For Mellow Minds een fijn en gevarieerd album dat zich vooral laat kennen als een erg gulle staalkaart van verzameld bluestalent.