Lang, lang geleden toen we ons in het weekend op radio en tv nog gevrijwaard wisten van die vermaledijde reclame uitingen én rock zich nog vaak liet horen op wat toen als reguliere FM-zenders werden gezien én natuurlijk ook op Radio Veronica, kwam daar ook het geweldige Abracadabra van Steve Miller voorbij. Het nummer dat in zijn openingsklanken wel erg van die tijd was, dat een zang had die erg pakkend was en dat ook nog eens iets te ontdekken gaf met die stereo effecten in de gitaar solo. Wat was het toch met dat uitdagende spel, zo leek het, tussen die twee gitaren? Het had meer dan een zekere fascinatie. En hoe zat het nou met die titel? Hadden we niet ook al een nummer dat Abacab heette? De jonge oren moesten de wereld van muziek nog erg gaan ontdekken. Verschillen horen, nummers op de juiste wijze thuisbrengen, beseffen dat je bands als Genesis en de Steve Miller Band niet door elkaar moet halen en noem maar op. Zeg maar een Aha-Erlebnis. En in die begintijd van wat een heerlijke liefde voor muziek inleidde, was er dus Steve Miller.

Voor die jonge oren was er eerst de genoemde hit. En met terugwerkende kracht werd er geluisterd naar Fly Like An Eagle. Geen heavy muziek als Deep Purple die ook rond die tijd voor mij hun intrede deden, niet de progressieve rock van Genesis, alhoewel het album Abacab daar ook weinig van leek te bieden, maar vooral heerlijke rocktracks met zo nu en dan een psychedelische of licht progressieve klank, blues invloeden en steeds die heerlijke stem van Steve. Op Abracadabra waren de popinvloeden nadrukkelijker al aanwezig dan op het genoemde Fly Like An Eagle. Deze live opnames stammen van de tour van Book Of Dreams, het tiende album van de band dat vijf jaar voor Abracadabra verscheen. Ben je liefhebber van Steve Miller, dan is de voorgeschiedenis van de band geen geheim voor je. Dan heb je mogelijk ook al eerder live opnames van de band gehoord, maar of die zo strak zijn zoals deze klinken?

Steve speelt hier zelf gitaar, harmonica en zingt en heeft daarnaast Norton Buffalo op harmonica en zang mee, Lonnie Turner op bas, Gary Mallaber op drums, David Denny op gitaar en zang, Greg Douglass op gitaar en Byron Allred op toetsen. De band klinkt loeistrak en zet een geweldig concert neer waarbij een groot deel van Fly Like An Eagle gespeeld wordt naast enkele nummers van het toen nieuwe album en ouder werk van de band. Voor de band was deze tijd een doorbraak, ze kregen airplay, meer dan voorheen en speelden hier dus voor 20.000 mensen in het Capital Centre in Landover, Maryland. De titel was dus niet ver zoeken. Wat valt er op op het album? De heerlijke gitaarpartijen van de drie man sterke gitaarbrigade die het geluid bijzonder stevig laten klinken. Tegelijkertijd wordt het nooit een hardrock- en headbangfeest. De muziek van Steve heeft daarvoor zijn wortels te stevig in blues, gewone rock en ook psychedelica. Boven dat is er de prachtige samenzang van de band die al bij het openingsnummer te horen is en die je al meteen een grote grijns op je snoet bezorgt. Muziek hoeft niet moeilijker te zijn dan dat om er van te genieten.

Dat is eigenlijk wat je de band op het hele album hoort doen, genieten. Het moet die avond in Landover een heerlijk concert zijn geweest, zeker met deze setlist. Het is de live setting die het vuur aanstookt, het publiek aanspoort. Neem een willekeurig nummer van Fly Like An Eagle en zet dat naast de live uitvoering: het spervuur aan gitaren, de kick die uitgaat van de live drums, de pompende bas, de samenzang die de studio productie naar de kroon steekt, dit concert heeft het allemaal. Of dat nou Serenade is, dat erg mooi hier is of het titelnummer van dat album. En het gaat niet eens zozeer alleen om de bekendere nummers. Als je iets hebt met rock uit de jaren Zeventig in het algemeen, zeker als je iets hebt met Steve Miller, dan is dit album gewoon een must om te horen. Een live album zonder opsmuk, gewoon staand in de kwaliteit van de muzikanten, met een prima selectie aan nummers en daarbij heerlijk de spanningsboog opbouwend. Excellente muzikanten, stuk voor stuk en het is niet zo moeilijk denkbaar dat het intens touren van de band voor Steve Miller uiteindelijk ook leidde tot een pauze in zijn muzikale bestaan. Het werd gewoon teveel.

Dit album laat ons de Steve Miller Band horen in een ijzersterke bezetting. Geen abracadabra, zeker niet. Dit is ‘kein Gelul’ om Ernst Happel te citeren, dit is pure onversneden rock.  Het is met liefde gespeeld en ieder die dit album luistert haalt er voor zichzelf wel een of meer favorieten uit. Verdorie, wat was de band toch ook sterk op het gebied van samenzang. En hoe of ze de zaal bespelen? Rock’n Me laat je dat heel nadrukkelijk horen. En die reggae invloeden in The Joker? Erg geslaagd! Man, man, hoe heerlijk is dit! Zo mag Steve zijn archieven wel door blijven spitten. Dit is in elk geval een release om door een ringetje te halen!