Meet The Humans is het derde album van Steve Mason sinds The Beta Band er in 2004 een punt achter zette. Masons eerste twee soloplaten werden goed ontvangen en dat geldt ook zeker voor dit nieuwe album dat eerder dit jaar uitkwam. Persoonlijker dan de vorige plaat, het geëngageerde Monkey Minds In The Devil’s Time uit 2013, is dit Meet The Humans een prima, opgeruimd album, zonder echte rode draad. De plaat werd opgenomen in de Blueprint Studios van Elbow-toetsenist Craig Potter.

Meet The Humans opent met de soepel swingende tracks Water Bored en Alive! Eerstgenoemde glijdt nog wat onopgemerkt voorbij maar Alive! is al beter. Deze song, die handelt over zelfinzicht, laat een fijne zanglijn horen. De reeds eerder gemaakte vergelijkingen met Guy Garvey (Elbow) gaan hier – en elders op de plaat – bij vlagen ook weer op.

Alright is een leuke mix van distortion en orkestrale keyboardklanken en Run Away is een akoestisch getinte ‘break-up song’ met een weelderige orkestratie die gevolgd wordt door het bijpassende To A Door, een prachtig gezongen track met een pastorale sfeer. Het is duidelijk: Steve Mason gaat op dit album voor een mooi, soms zweverig geluid waarbij iedere song een persoonlijk verhaal/schilderij is.

Through My Window is een diepere track met experimentelere vocalen en vormt een bijzondere trip voordat single Planet Sizes de aandacht opeist met zijn spannende drive in de coupletten en zijn verlossende refreinen: ‘The universe is mine!’ Het afsluitende Words In My Head laat lekkere, zij het wat gedateerde, beats en elektronica horen waar Mason zijn karakteristieke dramatiek tegenover plaatst.

Meet The Humans kan hier en daar nog wel wat peper of verder avontuur gebruiken – Mason gaat conventioneler te werk dan in zijn jaren bij The Beta Band – maar is over het geheel genomen een fraai album dat per draaibeurt groeit. Steve Masons solo-oeuvre begint langzaamaan respectabeler te worden dan de discografie van zijn vorige band.