Wat doet een drukbezet sessieman en tourmuzikant bij Birds Of Chicago en Matt Anderson als Steve Dawson wanneer het tourleven abrupt stil valt, hij plooit meer dan ooit voordien terug op zijn studioactiviteiten. Voor de sinds 2013 vanuit Vancouver naar Nashville verkaste Canadees werd zijn eveneens verhuisde Henhouse Studio de afgelopen tijd  zijn vaste pleisterplaats. Ondertussen week Dawson tijdens de lockdown met zijn familie naar het Oosten van Nashville en bracht een lange onafgebroken periode door in zijn inmiddels weerom in Lockeland Springs opgebouwde studiostek om er uitgebreid aan nieuw werk te sleutelen.

Gone, Long Gone is naast een geïnspireerde interpretatie van The Faces’ Ooh LaLa uitsluitend gevuld met eigen werk, waarbij Dawson met Matt Patershuk aan de schrijftafel zat. In het verleden was er al van een intense samenwerking sprake en die artistieke inbreng geeft een boost aan Dawson’s muzikale verrichtingen. Uiteraard werd er weerom voortreffelijk muzikantenkransje gesignaleerd. Dit keer niet in de studioruimte in Nashville. In Vancouver speelde Chris Gestrin de pianopartijen in, Jeremy Holmes zorgde voor de basstructuur. Gary Graig  en Jay Bellerose hanteren beurtelings de drumsticks vanuit Toronto en LA en Kevin McKendree levert vanuit zijn Rockhouse studio in Franklin Tennesse orgel- en piano bijdragen.

Dimes is relaxte R&B met een blazerssectie die de slide-escapades van Dawson ondersteund, zijn wat lijzige zang krijgt backing van Allison Russel,  De soulvolle zang van de vrouwelijke helft van Birds Of Chicago is eveneens van de partij in I Just Got Lost en de intrigerende afsluiter Time Has Made a Fool Out of Me.

In het wat mysterieuze 6 Skeletons in a Car vormt Russell het koortje met Keri Latimer, gitaar en Weisserborn klanken worden door de simultaan drummende Craig/Bellerose tandem geschraagd. Bijzonder mooi wordt het als de fiddle van Fats Kaplin opduikt in de luie ragtime King Bennie Had His Shit Together of het uitsluitend met  akoestisch snaren instrumentarium en pomporgeltje geassembleerde Kulaniapia Waltz, een naar Hawiiaanse stranden lonkend instrumentaaltje en ode aan de busker King Bennie Nawahi.

Een akoestisch solo intermezzo waarin Dawson’s gitaar het woord voert mag hier niet ontbreken, Cicada Sanctuary is een puik staaltje fingerpicking. De meesterlijke gitarist levert alvast een uiterst geslaagd eerste luik af van een muzikale triptiek die tijdens de lockdown werd vastgelegd en binnenkort een vervolg krijgt.