Na het heengaan van Pavement maakte Stephen Malkmus met zijn band The Jicks vijf albums. Hij was met die groep langer actief dan met Pavement, de band waarmee hij steevast als eerste geassocieerd wordt. Dat is niet onterecht want hoewel de ‘Jicks-albums’ op zich allen goed te pruimen waren, was hun impact doorgaans minder dan die van het meeste Pavement werk. Ook solo deed Malkmus natuurlijk van zich spreken de afgelopen twintig jaar. Het elektronische Groove Denied uit 2019 was in dat kader een opvallende stijlbreuk.

Ook Traditional Techniques, uitgebracht onder de naam Stephen J. Malkmus, is verrassend. Op dit nieuwe album klinkt Malkmus juist weer opvallend akoestisch, folky en loom. Het instrumentarium is mede door pedalsteel, dobro en slide (bespeeld door Chris Funk van The Decemberists) én kaval (blaasinstrument), udu (percussie) en daf (percussie) zowel Noord-Amerikaans als oosters. Dit alles levert een psychedelisch aandoend folkalbum op dat weldadig klinkt en vaak de klok lijkt terug te zetten naar pakweg 1970.

Opener ACC Kirtan is het aangename Perzisch tapijt waarop je loom welkom wordt geheten, Xian Man (wat staat voor Christian Man) de meer gevatte opvolger die echter nog steeds in psychedelische sferen gehuld gaat. Malkmus klinkt op de derde song vervolgens wat breekbaarder maar de geweldige songtitel relativeert alles weer: The Greatest Own In Legal History.

Op het fraaie Amberjack, een van de beste nummers, klinkt Malkmus overigens écht gebroken. Het is daardoor, en door de subtiele filmische back drop, een opvallende track. De kaval zorgt er halverwege de plaat voor dat What Kind Of Person toch wel een geheel eigen sfeer kent. Het is niet de enige keer dat dit instrument het album een andere dimensie meegeeft.

Malkmus klinkt erg comfortabel als lome, licht trippende singer-songwriter. Het landschap van subtiel in elkaar grijpende gitaarpatronen (zoals op Cash Up) voelt comfortabel en zijn ideeën zijn als vanouds weer lichtelijk bizar verwoord: ‘Backwardization make you amend / Tête-à-tête long math / For the love of Xian man’… Of: ‘High churn rate, enemy of risk / I call dibs on the sax in abandoned jazzland’… Eh? Roept u maar.

Traditional Techniques is opvallend coherent, alleen de afsluiter Juliefuckingette, over de ‘star crossed lovers’ Romeo en Juliefuckingette, wijkt door het tempo en de inzet van drums nogal af. De overige nummers zijn lomer, origineler en geestverruimender. Echte uitschieters of anderszins opvallende tracks ontbreken. Het is duidelijk: Traditional Techniques moest meer een prettige folky trip worden, met lichtelijk bizarre teksten natuurlijk, dan een verzameling pakkende songs. Missie geslaagd derhalve.