Stephen Emmer
Maison Melody
Wat komt er na Home Ground? Met dat album onderstreepte Stephen Emmer immers zijn compositorische kwaliteiten, gaf hij ruimte aan de zangers en zangeressen waarmee hij werkte en met dat album gaf hij bezieling aan een mooi album over universele liefde. Met Maison Melody laat Stephen Emmer weer een heel andere kant van zijn muzikale karakter horen. Heel fijn, die variatie.
Stephen begon vorig jaar al te schrijven aan het werk voor dit album. Het album klinkt heel ruimtelijk in zijn beperkte bezetting. Dat is een grote verdienste van Stephen als componist van het geheel. Waar op Home Ground de ruimte er was voor de stemmen, laat hij die hier zorgvuldig verdeeld over de verschillende instrumenten. Piano, keyboards, het samenspel van drie (alt-)violisten en een cello. Met aandacht zijn de composities geschreven, met aandacht zijn de arrangementen gemaakt.
Een ode aan het huis waar de composities geschreven zijn, de omgeving waar al het fraais tot stand komt, muziek met een verstillend karakter, muziek die je tot je kunt nemen, spelend op de achtergrond maar die zo veel meer doet als je ervoor kiest in het hier en nu te gaan luisteren. Niet op de achtergrond als tijdverdrijf, maar vol aandacht voor wat Stephen gemaakt heeft, voor hoe de uitvoering plaats vindt.
Maison Melody laat je niet achter in twijfel over de vraag of Stephen Emmer het vak van componeren wel beheerst. Integendeel, de openingscompositie waarin de violen en piano vrijwel tegen elkaar in lijken te gaan, hoe mooi is dat? Laat het de muziek zijn bij de foto’s van het huis die je ziet. Een eerste kijkje. En je wordt meteen al meegenomen. Je aandacht is er bij. Heerlijk de interactie tussen piano, violen en cello. En erg subtiel. Het hele album heeft hier al meerdere keren rondjes gedraaid: er blijft steeds iets te ontdekken. Luister ook maar eens hoe dit stuk naar de stilte toe gaat.
De tweede compositie, meer verstild nog. Een ietwat filmisch karakter. Hier gaan de instrumenten juist samen op. Een lichte andere kleuring dan de eerste compositie maar zeer mooi. Je kunt je voorstellen dat dit het binnen komen van een grote hal is. Maar laten we de rondleiding in een huis er niet per se aan de haren bij slepen. Laat de muziek vooral tot je komen. Stap erin en geniet. En inderdaad, doe het niet als achtergrond.
Deel drie behoudt het filmische karakter. De tegenstellingen tussen licht en donker zijn al mooi verwerkt in het pianospel. De strijkers zetten accenten. Weer zeer fraai. Dat geldt voor Maison Melody in zijn geheel. Mooie, stemmige pianomuziek, fraaie arrangementen, fraaie orkestratie van Willem Friede en prachtige partijen van Marcel Worms op piano, van Dimitri Leivici op de eerste viool, Vera van der Bie en Isabella Petersen op viool respectievelijk altviool en Annie Tangberg op cello.
Verwacht geen lang uitgesponnen composities. Het gehele album is langer dan een half uur. Maar die grens wordt niet ruimschoots overschreden. Tegelijkertijd, de tien composities bieden veel variatie. Niet opgelegd, niet gejaagd. In alles proef je de rust die uitgaat van deze ruimte als muze. Met als inspiratiebron werk van de componist Federico Mompou, die ook al zeer zorgvuldig en spaarzaam met instrumentatie wist om te gaan, is Stephen erin geslaagd de stilte de ideale partner te laten zijn aanvullend op de muziek van het album. Maison Melody nodigt uit, laat je genieten van de ontspanning van de muziek, laat je in het moment zijn, laat de wereld buiten vooral even dat zijn.
Misschien is dat wel de kern. Stap in de wereld van Stephen Emmer, ga in op zijn uitnodiging om te luisteren naar hoe hij de omgeving laat klinken waar zijn ideeën vorm krijgen. Laat je verrassen en durf te genieten. Een heerlijke combinatie van strijkinstrumenten, piano en keyboards. Beeldend, sfeervol en steeds warm, ook daar waar de muziek donkerder van aard en toon is. Heerlijk grenzend aan stilte, zo nu en dan. Het is heerlijk toeven in Maison Melody. En wat is Stephen toch een uitstekende componist! Mooi album!