×

Recensie

Jazz

18 juni 2019

Stefon Harris + Blackout

Sonic Creed

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Motema

Sonic Creed Stefon Harris Stefon Harris + Blackout Jazz 4 Stefon Harris + Blackout – Sonic Creed Written in Music https://writteninmusic.com

Fijn om weer van vibrafonist Stefon Harris te horen. Zijn Blackout blijft een erg interessant gezelschap. Sonic Creed, de opvolger van Urbanus, dat op de kop af tien jaar geleden verscheen, is een wel heel fijne her-kennismaking met de band.

Het lijkt al zo lang geleden dat Harris zich met een flink aantal spraakmakende albums, net als de toen ook opkomende pianisten Jason Moran en Robert Glasper eind jaren negentig via het destijds weer zeer dynamische Blue Note in de kijker speelde. Zijn debuut A Cloud Of Red Dust (1998) blijft een klassieker en ook opvolger Black Action Figure (1999) en vierde album The Grand Unification Theory (2003) zijn prachtplaten die tot de daadkrachtigste albums binnen de jazz van de afgelopen decennia gerekend mogen worden.

Ondanks de tien jaar verschil pakt Sonic Creed de krachtige lijn van Urbanus moeiteloos weer op. Harris heeft naast de harde kern van de band met drummer Terreon Gully en saxofonist Casey Benjamin (natuurlijk ook prominent bekend van de Robert Glasper Experiment) in pianist James Francies en bassist Joshua Crumbly fijne nieuwe bandleden te pakken. Mannen die Harris’ muziek de extra groove en diepte meegeven die het geheel zo aantrekkelijk maakt.

Sonic Creed is als een reflectie op het leven en de geschiedenis van African Americans met alle strijd, historie, sociale achterstanden, strijdbaarheid, liefde en vreugde. Muziek die het hart warmt en de geest laat spreken. Van de erg fijne albumopener Dat Dere (Bobby Timmons) tot de verrassende albumafsluiter, Michael Jacksons Gone Too Soon, laat Harris horen waar zijn liefde voor jazz ligt.

De versie die Harris en zijn mannen spelen van Horace Silvers Cape Verdean Blues maakt ook veel indruk. Heerlijk hoe de versie die zij spelen fladdert en dwarrelt en precies de juiste emoties raakt. Al net zo mooi klinken Chasin Kendall, dat Harris zelf schreef voor zijn twee jonge zoons en de Blackout versie van Wayne Shorters Go die met fijne veranderingen al net zoveel indruk maakt.

Erg goed zijn ook het met Afro-Caribische elementen versneden Song of Samson, het door Abbey Lincoln geschreven Throw it Away, met een geweldig spelende Benjamin, en een erg fijne versie van Bobby Hutchersons Now. Het eerder genoemde Gone to Soon krijgt een welhaast ideale versie mee waarin de vibrafoon van Harris en de marimba’s van Joseph Doubleday elkaar moeiteloos vinden en fijn raken.

Er valt erg veel te genieten op dit Sonic Creed dus. Met Harris als stralend middelpunt – wat een geweldige muzikant blijft hij toch! – binnen een geweldig spelende band in een mooi coherente set composities. Maar graag sneller dan de laatste keer met zulk ijzersterk nieuw werken komen, zou ik zeggen.



  1. Dat Dere
  2. Chasin' Kendall
  3. Let's Take a Trip to the Sky
  4. The Cape Verdean Blues
  5. Go
  6. Song of Samson
  7. Throw It Away
  8. Now
  9. Gone Too Soon