Al in 2007 begon Stef Bos met het schrijven van nummers voor zijn nieuwe cd Kloofstraat. Tijdens zijn toenmalige toer schreef hij naast Nederlandstalig werk, voor de in het najaar te verschijnen cd Minder Meer, ook veel teksten in, zoals hij het noemt, Nederafrikaans. Al snel werd duidelijk dat deze teksten om een eigen album schreeuwden. Twaalf van deze teksten (dertien inclusief de kleine bonustrack) zijn te bewonderen op Kloofstraat.

Kloofstraat klinkt als een fraaie muzikale ode aan Zuid Afrika, een land vol tegenstellingen, met een taal die klinkt als Nederlands maar toch een duidelijke eigen identiteit heeft. Zuid Afrika is in loop der jaren een tweede (of zelfs eerste?) thuis geworden en het land, dat dit jaar het WK Voetbal organiseert, zit inmiddels in het bloed van de sympathieke zanger. Het album opent met een prachtig kwartet (Stilbaai, Komatiepoort, Kloofstraat en Tuine Van Die Kompanjie). Stilbaai is een baai op drie uur rijden van Kaapstad. Stef zag de naam op een bord van de weg en is er, om de verbeelding in stand te houden, niet op bezoek gegaan. ‘My toekoms wil reis, my verlede wil rus, my woorde wil stil wees, my stilte wil praat, my hart wil jou vashou, my kop wil jou laat’, zingt Stef in dit nummer, om u even een indruk te geven van mooie beeldspraak in deze Afrikaanse tekst.

Met Ons Mors Ons Tyd volgt een ironisch, doch minder pakkend nummer over een vrouw die niet op de avances van een man ingaat, waarbij het liefkooswoord ‘Bokkie’, dat vaak in Afrikaanse schlagers voorkomt, het meest bijblijft en ook de term Loerbroer (benaming van het tv-programma Big Brother in Zuid-Afrika) langskomt. In Gebed geeft Stef Bos een muzikale interpretatie van de overlevingsdrang op door scheurbuik geteisterde schepen in de Kaap van Batavia.

De tweede helft van het album wordt ingezet met Gelukkig, waarbij er een koor Bruinmense (mensen die tijdens de Apartheid niet wit genoeg waren en nu niet zwart genoeg zijn en hierdoor dus altijd tussen wal en schip gevallen zijn) het refrein begeleidt. Ondanks deze boeiende samenwerking raakt het nummer mij niet. Of dit komt doordat het ‘geluk’ en de vrolijkheid werkelijk van het nummer afdruipen of door de tekstuele ‘armoede’ van de zinnen ‘En ik ken zes akkoorden – Maar ik gebruik er maar drie’, weet ik niet maar ik snak daarna weer naar het constante niveau van de eerste vier nummers, dat gelukkig weer wordt opgepakt met My Vrou is Huistoe, een prachtig nummer over de beleving van een man die praat over zijn overleden vrouw.

Een ander hoogtepunt van Kloofstraat is Tydbom, dat opgedragen is aan Steve Biko en rept over het verkiezen van de partijpolitiek van het ANC en het tolereren van een graaicultuur boven het vestigen van een socialistische staat, die nodig is om het leven van de armen te verbeteren. De laatste drie nummers (Sout Van Die Aarde, Water Naar Die See en Ek Wil) staan helaas wat in de schaduw van zijn voorgangers, maar dat neemt niet weg dat Stef Bos met Kloofstraat zich wederom een ware ambassadeur toont voor Zuid-Afrika en haar eigen, unieke taal.