Met een graatmagere, ongezond, ogende zangeres als boegbeeld link je gemakkelijk aan alles wat God verboden heeft. Met ouders die een verleden als popfotograaf en rockdrummer hebben, groeit ze in de gevaarlijke rock & roll scene van California op. Moeder Autumn De Wilde zorgt voor het prachtige artwerk, thematisch sterk op de vrouwelijkheid gericht. Het blijft lastig te oordelen of we bij Arrow De Wilde te maken hebben met een hysterische jongedame die zich op het podium helemaal bloot geeft, of een wispelturige gevormde gimmick, geïnspireerd door de Riot Grrl beweging. Hoe triest is het dat vrouwenbands zich van hun mannelijke collega’s distantiëren. Deze feministische houding staat haaks op de stoere mannelijke podium presentatie. Gelijkgestelden in het wereldje, dus laat ik deze benaming voor wat het is, en spreek ik gewoon verder over gitaarrock.

Maar goed, deze jonge band houdt zich nu al twee albums wankel staande en met Devour You wil de uit Los Angeles afkomstige Starcrawler zich opnieuw in de schijnwerpers plaatsen. Op zich valt er weinig aan de bandsound af te dingen, want die heeft zich wel degelijk ten opzichte van het debuut ontwikkeld. Dat hier niet meer het gevoel heerst dat Austin Smith op meelzakken aan het meppen is, kan natuurlijk ook het werk van Nick Launay zijn, die als producer de plek van de teruggetrokken Ryan Adams waarneemt. Al heeft Born Asleep een echte Ryan Adams handtekening. Schijnbaar zijn de basisideeën op een bredere Americana oriëntatie gericht, een mooi gegeven waar Launay zich heerlijk op kan uitleven. Spreekwoordelijk wordt het stokje bij Hollywood Ending overgegeven, waar beide heren nog gezamenlijk mee aan de slag gaan.

Zijn ruige productie van was al eerder op het Nick Cave project Grinderman, de Zweedse oerpunkers van Refused, en recentelijk dit jaar nog bij het comeback album Scatter the Rats van L7 hoorbaar. Gelukkig kiest hij op Devour You voor een andere sound, en loopt Starcrawler minder het risico om aan die powerdames gelinkt te worden. Nu werkt hij niet met pauzes en rust, maar laat hij het continu doordraven. Deze aanpak leent zich het beste voor de jeugdige energieke muzikanten, en past ook treffend bij de live presentatie.

Na het potige Lizzy cyberpunk gaat het met een mengeling aan stijlen helemaal los. Ouderwetse countryrock weerklinkt in het overtuigend door Arrow De Wilde gebrachte No More Pennies hoogtepunt. Net zo seventies gericht wandelen ze met glamrock invloeden door de overige tracks heen. Lichte retro disco accenten geven het allemaal net dat extra glans. Het is niet noodzakelijk om deze jonge honden af te remmen, maar het aanleren van nieuwe kunstjes is wel een pre. Nu is het te hopen dat een Courtney Love niet haar nagels scherpt om een catfight aan te gaan, omdat de gelijkenissen met Hole er wel heel erg dik bovenop liggen.